Antylopa

Na całym świecie występuje ponad 90 gatunków antylop. Nazwę tę stosuje się bowiem do opisywania wszystkich członków rodzinnych krętorogich (Bovidae) oraz jednego przedstawiciela gatunku widłorogich, czyli widłoroga. Najmniejsze z antylop są powszechnie nazywane gazelami.

Najwięcej antylop żyje na afrykańskich sawannach oraz półotwartych równinach. Sporo gatunków można spotkać również w Azji. W Ameryce Północnej obecnie można spotkać jedynie widłoroga (Antilocapra americana). 

Na Półwyspie Arabskim żyje natomiast oryks arabski (Oryx leucoryx), a także gazela pustynna (Gezella dorcas). Z kolei na terenie Indii zamieszkuje nilgau (Boselaphus tragocamelus), garna (Antilope cervicapra), gazela indyjska (Gazella bennettii) oraz cziru (Pantholops). Ten ostatni gatunek pojawia się również w Rosji i Azji Środkowej. 

Oprócz niego te tereny zamieszkuje także suhaka (Saiga tatarica).

Tryb życia oraz siedlisko zależy przede wszystkim od konkretnego gatunku antylop. Większość z nich zamieszkuje afrykańskie sawanny, jednak sporo świetnie sobie radzi także w lasach oraz terenach trudnodostępnych. Część antylop dobrze czuje się na podmokłych obszarach i bagnach.

Niektóre gatunki prowadzą osiadły tryb życia, ale wiele z nich podejmuje długie wędrówki, aby znaleźć pożywienie. Odbywa się to przede wszystkim w regionach, gdzie panuje pora deszczowa. Do najbardziej rozpoznawalnych antylop na świecie zalicza się gnu oraz gazele żyjące w Afryce Wschodniej. Są to jedne z najdalej przemieszczających się ssaków na ziemi. 

Antylopy żywią się różnego rodzaju roślinami, głównie trawą, pędami, owocami oraz liśćmi. Pokarm rozdrabniają za pomocą dobrze rozwiniętych trzonowców. Nie mają górnych siekaczy, ale świetnie radzą sobie za pomocą dolnego zestawu zębów. 

Charakterystyczną cechą dla wszystkich antylop są palcowate kopyta, kostne rogi oraz poziome źrenice. Poszczególne gatunki znacząco się od siebie różnią. 

Największym przedstawicielem rodziny krętorogich (wołowatych) jest eland (Taurotragus oryx), który może osiągać nawet 183 cm w kłębie. Jego masa nierzadko dochodzi do 1000 kg. Gatunek ten zamieszkuje Afrykę. 

Z kolei najmniejsza jest antylopa karłowata (Neotragus pygmaeus), która ma tylko 25-30 cm w kłębie. Jej ciężar to zaledwie 2,5-3,6 kg.

Poszczególne gatunki różnią się od siebie także umaszczeniem. 

Zdecydowana większość antylop ma krótkie i gęste futro. Najczęściej jest ono mieszaniną odcieni brązu, beżu oraz bieli. Do wyjątków można zaliczyć jedynie wzorzystego dujkera zebrowatego (Cephalophus zebra) i dujkera Jentinka (Cephalophus jentinki), a także zwierzę o nazwie kob liczi (Kobus leche).

Wszystkie gazele mają białe zady, które pełnią rolę ostrzegawczą dla innych członków stada i informują o tym, że jeden z nich ucieka przed drapieżnikiem. 

Rogi u większości gatunków są najczęściej spiralne, a ich grzbiety oraz tułowia ozdobione jasnymi pasami. Oczy antylop są umieszczone po obu stronach głowy, co zapewnia szerokie pole widzenia oraz pozwala w miarę szybko wykryć ewentualne zagrożenie w postaci drapieżnika. Pozwala na to także wrażliwy węch oraz słuch.

Około 25 gatunków antylop jest zagrożonych wyginięciem. Dotyczy to m.in. suhaka stepowego (Saiga tatarica) zamieszkującego głównie obszary Kazachstanu, Mongolii oraz Rosji. Głównym zagrożeniem dla antylop są postępujące zmiany klimatyczne oraz związane z tym trudności w zdobyciu pożywienia. Zwierzęta te padają także łupem kłusowników, którzy pożądają głównie ich rogów.