Bóbr

Bobry żyją na ziemi i w wodzie. Przebywają głównie na zalesionych terenach w pobliżu rzek. Zazwyczaj są to dość płytkie i wąskie cieki wodne, które mają zmienny poziom wody. 

Żyją w żeremiach, które samodzielnie budują z traw, błota, gałęzi i gliny. 

Bóbr prowadzi nocny tryb życia. Jego szczyt aktywności przypada między 22 a 23. Jest silnie terytorialny, monogamiczny i bardzo rodzinny. Tworzy żeremie, czyli "domy". To konstrukcja ochronno-lęgowa. Mogą mieć od 1 do 3 metrów wysokości i średnicę do 12 metrów. Wejście znajduje się pod wodą. 

Żeremie sprawiają, że miejscowo podnosi się poziom wody na rzece. Dzięki temu nora pozostaje ukryta, a bobry mogą swobodnie pływać, żerować i transportować materiały do środka. Część "chaty" znajduje się nad wodą. To właśnie tam zwierzęta rodzą młode i śpią. Druga część żeremia jest pod wodą, co ułatwia bobrom poruszanie się. 

Bobry wiążą się ze sobą na całe życie. Nowych partnerów szukają, tylko jeśli poprzedni umrze. Zaczynają się rozmnażać między 3. a 10. rokiem życia. Samica rodzi od 2 do 6 młodych w pozycji siedzącej. Przednimi łapkami pomaga im wyjść na świat. 

Bobry nie zimują. Chłodny okres spędzają w żeremiu lub we wspólnej komorze nory, gdzie temperatura nie spada poniżej -10°C. Po pokarm wędrują nocą.

Bóbr europejski jest największym gryzoniem, który występuje na terenach Europy i Azji. Jego "brat", bóbr kanadyjski, jest od niego mniejszy, dlatego łatwo odróżnić te gatunki.

Bobry europejskie, w przeciwieństwie do kanadyjskich, są zagrożone wyginięciem. W wielu europejskich krajach są formalnie uznane za wymarłe. 

W Polsce uznano je za gatunek ginący już w 1921 roku. Wtedy objęto je całkowitą ochroną. Po II wojnie światowej liczba bobrów skrajnie spadła. Udało się jednak ponownie sprowadzić na teren Polski i odbudować ich populację.

Zagrożeniem dla tych zwierząt są ludzie. Mimo licznych zakazów wielu kłusowników wciąż poluje na bobry, co prowadzi do wyniszczenia całej populacji w wybranym miejscu. Ponadto utrudnieniem dla rozwoju tych zwierząt jest niszczenie żeremi przez np. podpalanie ich i rozwalanie. W takich warunkach bobry nie mogą spokojnie zajmować się potomstwem, czy zimować.

Obecnie zwierzęta podlegają ochronie w ramach tzw. konwencji berneńskiej, a także ochronie częściowej. Przy czym bóbr kanadyjski na terenie Polski nie jest objęty tymi przepisami. 

Kolor zębów bobrów wynika z bardzo dużej ilości żelaza w szkliwie. Ta substancja nadaje im czerwonawy lub żółty kolor. Taki odcień świadczy o tym, że zwierzęta są zdrowe.

Bobry są świetnymi pływakami. Mogą wstrzymywać oddech nawet na 15 minut, dzięki czemu nie muszą się często wynurzać nad powierzchnię wody.

Bobry wydają mało dźwięków. Do komunikacji wykorzystują ogon, którym uderzają o wodę lub ziemię.

Bobry mają bardzo mocne zęby. Za ich pomocą mogą bez problemów przegryźć kilkunastocentymetrową gałąź. W przypadku grubszych drzew pracują nad ścięciem ich pnia przez kilka nocy.

Samice bobra europejskiego są w ciąży ok. 107 dni, a kanadyjskiego ok. 128 dni. Młode przychodzą na świat w żeremiu. Po urodzeniu zajmują się nimi oboje rodziców oraz starsze rodzeństwo.