Kormoran

Kormoran zwyczajny zamieszkuje głównie tereny wybrzeża, natomiast jest bardzo rzadko widywany w głębi lądu. Można go zaobserwować w Islandii, Wyspach Brytyjskich, Skandynawii, Francji, Grenlandii, Rosji i północno-wschodniej części Ameryki. Występuje także w Polsce, a do jego głównych skupisk zalicza się tereny Mazur i Pomorza. 

Kormorany pojawiają się również na innych obszarach kraju w pobliżu obszarów wodnych. Te ptaki preferują płytkie zbiorniki, natomiast żerują także przy dużych rzekach czy w okolicach morza. 

Kormorany to ptaki wodne, dlatego bytują głównie w pobliżu rzek, jezior czy mórz. Doskonale pływają i nurkują, nawet do głębokości 10 m. Na uwagę zasługuję także ich możliwość przebywania pod wodą – przeciętny kormoran bez trudności wstrzymuje oddech na co najmniej minutę. 

Te ptaki gnieżdżą się kolonijnie w dużych gromadach – sięgających kilkuset, a nawet tysięcy gniazd. Zwykle budowane są one z trzciny, liści czy gałęzi i umiejscawiane na drzewach.  Polują strategicznie – ptaki nurkujące spędzają ryby na płyciznę, gdzie reszta kormoranów może je łatwo zdobyć. 

Dorosłe kormorany osiągają masę ciała do 3,5 kg i długość do 90 cm. Rozpiętość ich skrzydeł wynosi od 130 do 160 cm. Charakterystyczną cechą dla kormoranów jest ich czarne umaszczenie bez względu na płeć osobnika. Uzyskują je dopiero po zakończeniu okresu dojrzewania. Pisklęta i młode osobniki mają jasne pióra na klatce piersiowej i brzuchu. W okresie godowym dorosłe kormorany mają białe policzki i plamy na udach. 

W przeciwieństwie do innych ptaków wodnych, kormorany nie mają wodoodpornych piór. W efekcie często można spotkać te ptaki suszące swoje upierzenie po polowaniu czy nurkowaniu. 

W Polsce kormorany są objęte częściową ochroną gatunkową Natomiast jest to temat kontrowersyjny, gdyż ptaki te opanowują zbiorniki rybne. Przeciętny kormoran zjada około 500-600 g mięsa. Zatem jest szczególnym zagrożeniem dla hodowców ryb. Ponadto przez usadawianie kolonijnie gniazd na drzewach te ptaki przyczyniają się do usychania roślin. Zachodzi to w wyniku nadmiernego wydalania odchodów. 

Wśród naturalnych przeciwników tych ptaków można wymienić bielika, który poluje na dorosłe osobniki i niszczy gniazda. Zagrożenie dla kormoranów stanowi także jerzyk. Ponadto za zgodą Dyrekcji Ochrony Środowiska możliwy jest kontrolowany odstrzał tych ptaków, po uprzednim zawnioskowaniu o to. Dzieje się to w sytuacji, gdy zbyt duża liczba osobników wpływa negatywnie na stan stawów hodowlanych czy drzewa leśne. Natomiast samodzielne niszczenie gniazd czy wybijanie zwierząt jest zakazane. Nadal jednak dochodzi do takich incydentów, jak rzeź piskląt przy Jeziorze Tonowskim.