Fotopułapka przyłapała rzadkie dzikie koty. Przyrodnikom opadły szczęki
Przyrodnicy w Pakistanie uchwycili dzikie koty, które przed obiektywem aparatu pojawiają się niezwykle rzadko. W ogóle na temat tych dzikusów w tym kraju wiadomo niewiele.

Mowa o karakalu stepowym (Caracal caracal schmitzi) i kocie pustynnym (Felis margarita), które rzadko pokazują się ludziom, a jeszcze trudniej je uchwycić aparatem. Przynajmniej w Pakistanie. Z reguły prowadzą samotniczy tryb życia, z wyjątkiem okresu godowego. Poszczególne osobniki trzymają się swoich obszarów i nie wchodzą sobie w paradę.
Przyrodnicy mają nadzieję, że obserwacje te wzbudzą zainteresowanie małymi gatunkami kotów w Pakistanie i zachęcą do podjęcia zdecydowanych i odpowiednio ukierunkowanych działań ochronnych.
Dzikie koty wymagają ochrony
Niewiele wiadomo o dokładnej liczbie karakali stepowych i kotów pustynnych w tym kraju. Chociaż oba gatunki na świecie uchodzą za niezagrożone, w Pakistanie grozi im wymarcie. Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), kot pustynny już prawdopodobnie wyginął w tym kraju.
Karakal stepowy występuje w Afryce oraz w południowo-zachodniej, środkowej i południowej Azji, gdzie tworzy różne podgatunki. W Pakistanie wyróżnia się podgatunek C. caracal schmitzi.
Indus Fishing Cat Project od ponad czterech lat monitoruje siedliska, w których pojawiają się dzikie koty. Zdjęcia, które zrobiono niedawno pochodzą głównie z Parku Narodowego Kirthar, pustyni Cholistan i wyżyn środkowego i południowego Beludżystanu (krainy historycznej znajdującej się na pograniczu Iranu, Pakistanu i Afganistanu). Niestety nawet na obszarze chronionym dochodzi do sytuacji, które zagrażają siedliskom.
Wydobycie piasku i żwiru w tym miejscu prawdopodobnie ma wpływ na dzikie koty i wiele innych gatunków. Ale nie tylko przemysł zagraża bezpośrednio zwierzętom, zabijają je także okoliczni mieszkańcy. Dlatego tak ważna jest wiedza na temat preferencji siedliskowych ssaków.
Wiadomo, że populacja karakali jest znacznie mniejsza w Azji, zwłaszcza w Indiach i Pakistanie, w porównaniu do afrykańskiej. Pakistan ma jedynie ok. 100 osobników. Brakuje też kompleksowych informacji na temat ich rozmieszczenia i liczebności. Możliwe, że IUCN zmieni wkrótce klasyfikację tych zwierząt.

Zagrożenie siedlisk i handel dzikimi kotami
Podobnie obserwacja kota pustynnego ma ogromne znaczenie zarówno z ekologicznego, jak i przyrodniczego punktu widzenia, ponieważ gatunek ten był praktycznie nieznany na obszarach Azji Południowej. Pakistanowi brakuje kompleksowych danych na temat jego rozmieszczenia i stanu populacji.
Obserwacje kota pustynnego mogą przyczynić się do uzasadnienia konieczności opracowania krajowej strategii ochrony zwierząt i ich siedlisk.
Kot pustynny zamieszkuje głównie pustynie, spotykany jest także na równinach ubogich w roślinność i skalistych dolinach. Prowadzi samotny i nocny tryb życia, chociaż podgatunek występujący w Pakistanie w okresie zimowym jest aktywny również o zmierzchu i świcie. IUCN klasyfikuje go jako gatunek narażony.
Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest degradacja siedlisk związana z urbanizacją oraz wylesianie. Kwitnie też nielegalny handel - dzikie koty są porywane z naturalnego środowiska i usiłuje się z nich robić egzotyczne zwierzęta domowe.