Królik

Królik europejski występuje obecnie w zachodniej, środkowej oraz wschodniej Europie. Spotyka się go również na wyspach śródziemnomorskich oraz makaronezyjskich, a także na stepach w Ukrainie oraz w Rosji. 

Królik europejski żyje w Australii, Nowej Zelandii, na wielu wyspach Oceanu Spokojnego, a także tych położonych u wybrzeży Południowej Afryki i w Namibii. W Ameryce Południowej występuje w Chile, Argentynie i na Falklandach.

Królik europejski najlepiej czuje się na obszarach, na których występują gleby piaszczyste. Można go spotkać na łąkach, brzegach lasów oraz w sadach. 

Jest to zwierzę roślinożerne, które spożywa głównie rośliny zielone, a także korzenie i bulwy, gałązki drzew i krzewów oraz trawy. Królik europejski kopie w ziemi nory, składające są z jednej dużej komory gniazdowej. 

Prowadzą do niej liczne chodniki, które mają przede wszystkim zmylić drapieżniki i utrudnić im dostanie się do wnętrza. 

Udomowioną wersją królika europejskiego jest odmiana domowa. Hoduje się ją głównie dla futra, skór oraz mięsa. Wymaga zapewniania odpowiednich warunków, a przede wszystkim zaadaptowania pomieszczeń, aby osobniki mogły się prawidłowo rozwijać. 

Długość ciała królika europejskiego bez ogona to średnio 36-38 cm. Masa ciała wynosi od 1,5 do 3 kg. Ogon o długości 65-70 mm jest od góry czarny, a od spodu biały. 

Grzbiet królika europejskiego ma kolor brązowoszary, stalowoszary lub żółtoszary. Z kolei jego spód ma barwę białoszarą lub popielatą. Takie ubarwienie ma pomóc wtopić się w otoczenie i tym samym uniknąć naturalnych wrogów. 

Młode przychodzą na świat po 28-33 dniach ciąży i są całkowicie ślepe. Oczy otwierają w 10 dobie życia. Królik europejski osiąga dojrzałość po około 4-5 miesiącach i dożywa średnio 10 lat.

Ze względu na wygląd bardzo często bywa mylony ze swoim kuzynem, czyli z zającem szarakiem. Jest jednak bardziej krępy. Można go odróżnić także po wyglądzie uszu. U królika europejskiego są one krótsze i mają brązowe końce, które u szaraka są czarne. 

Mimo że królik europejski występuje dość licznie na całym świecie, to nie jest całkowicie bezpieczny. Największym zagrożeniem są dla niego choroby. W latach 50. pojawienie się wirusa króliczego krwotocznego zapalenia (RHD) spowodowało znaczny spadek liczebności populacji tego gatunku. Wiele osobników wypracowało system obrony, który skutecznie radzi sobie z tą chorobą, jednak nadal jest ona zagrożeniem.

Królik europejski jest także podatny na zakażenie roztoczami z rodzaju Cheyletiella, które powodują poważne problemy skórne u tych zwierząt.

W krajach, w których to zwierzę jest gatunkiem inwazyjnym, wdraża się działania mające na celu kontrolowanie liczebności populacji. Niekiedy przynoszą one katastrofalne skutki, tak jak to miało miejsce w Australii, gdzie sztucznie wprowadzona wirusowa choroba myksomatoza zabiła ponad 90% wszystkich królików europejskich na tym kontynencie.

Obecnie jednak gatunek ten ponownie się odradza, gdyż system odpornościowy tych zwierząt coraz lepiej radzi sobie z wirusem.