Koń

Koń domowy (Equus caballus)

jest przystosowany do życia w różnych warunkach, jednak najlepiej czuje się w klimacie chłodnym i umiarkowanym. Może pełnić różne funkcje – robocze, sportowe czy rekreacyjne. Konie wykorzystuje się również w hipoterapii neurofizjologicznej.

Te zwierzęta mają silne potrzebny społeczne, dlatego najlepiej się czują w stadzie. Wykazują także zdolność do nawiązywania relacji z człowiekiem. Dla prawidłowego funkcjonowanie powinny prowadzić aktywny tryb życia, pełen przebieżek. W naturalnych warunkach pokonywałby dziennie około 30 km. 

Koń domowy jest roślinożercą, dlatego powinien odżywiać się paszą włóknistą objętościową i zielonkami. Ważne jest wprowadzenie elementów ściernych, dzięki którym naturalnie ulegną redukcji ciągle rosnące zęby. Hodowca musi zapewnić ciągły dostęp do świeżej wody. 

Te duże ssaki nie należą do zwierząt łączących się w pary. W naturze w stadzie występował samiec alfa, który miał największy dostęp do samic. Ciąża u tych zwierząt trwa 12 miesięcy i zwykle rodzi się jedno źrebię. 

Dzięki udomowieniu konie żyją znacznie dłużej niż w naturze i nie są narażone na ataki dzikich zwierząt. Natomiast warto mieć na uwadze, że instynkt tych ssaków jest silny, przez co charakteryzują się one czujnością oraz płochliwością. 

Koń domowy to nieparzystokopytny ssak. Charakterystyczna dla jego budowy jest podłużna i duża głowa z oczami zlokalizowanymi po bokach.

Zwierzę ma długie uszy i krótką okrywę, z wyjątkiem grzywy znajdującej się na łbie i karku oraz długiego ogona. Masywny tułów jest umieszczony na szczupłych nogach z kopytami. W zależności od rasy wyróżnia się umaszczenie czarne, brązowe, białe, szare, rude, blond czy wielokolorowe.  

Szczęka u konia jest szersza niż żuchwa, a jego zęby stale rosną, dlatego istotne jest ich ścieranie za pomocą odpowiedniej diety. Jeśli nie jest to możliwe, hodowca powinien wykonać kontrolę uzębienia u weterynarza w celu ich starnikowania.

W Polsce są pod ochroną następujące rasy koni:

Natomiast nadal dochodzi do uboju koni w Polsce, szczególnie dotyczy to zwierząt starych lub kontuzjowanych. Ten temat wiąże się z licznymi kontrowersjami. 

W warunkach domowych trudno mówić o naturalnych wrogach koni, gdyż ataki wilków lub innych drapieżników należą do rzadkości. Natomiast należy uważać na żmije, które mogą kąsać nogi zwierząt podczas spaceru. 

Koń domowy pochodzi od tarpana.

Średnia długość życia tych zwierząt wynosi maksymalnie 30 lat. Jednak jest ona uzależniona od warunków bytowania, rasy i obciążenia genetycznego. 

Te zwierzęta pod wpływem zagrożenia potrafią pływać, choć środowisko wodne nie jest dla nich naturalnym miejscem bytowania.