Dziwadła z polskich lasów. Nietypowe grzyby, które można jeść

Czarkę szkarłatną i austriacką można zbierać od grudnia do maja na terenach wilgotnych, np. blisko strumyków, wśród rozkładających się gałęzi drzew liściastych. Łatwo je zauważyć, bo mają "miseczkowaty" kształt o średnicy do 5 cm i wewnątrz intensywnie czerwony kolor. Miąższ czarek jest biały, cienki i bez zapachu. Nie mają zbyt wielu wartości odżywczych, ale można je wykorzystywać albo do ozdabiania potraw, albo do spożywania po przetworzeniu, ususzeniu lub zamarynowaniu. Tym bardziej że smakosze tych grzybów uważają, że przypominają w smaku rzodkiewki.

Boczniaki ostrygowate mają kształt kapelusza, który wygląda jak ostryga o średnicy od 5 do 25 cm. Pod spodem znajdują się blaszki. Boczniaki rosną w grupach na martwych pniach drzew liściastych i wyróżniają się na ich tle popielatym, brązowym lub niebiesko-fioletowym kolorem. Oczywiście są jadalne i chętnie spożywane przez osoby na bezmięsnych dietach.

Wygląda jak gąbka lub koralowiec, a nawet niektórym przypomina kalafiora z krótkim trzonem. Od lipca do późnej jesieni rośnie w lasach mieszanych i iglastych, najczęściej na korzeniach sosny lub świerków. Mimo że siedzuń sosnowy ma dziwny wygląd, jest grzybem, który można spożywać np. po usmażeniu. Jest doceniany za piękny zapach i delikatny smak z lekko orzechową nutą.

Nazywają go również wronim uchem lub kominkiem. Kształtem nieco przypomina kurkę, ale ma inne ubarwienie - zazwyczaj szaroniebieskie lub granatowoczarne. Lejkowiec dęty rośnie w kępach po kilka sztuk w sezonie od sierpnia do listopada w lasach liściastych, zwłaszcza pod dębami i bukami. Preferuje stanowiska cieniste i wilgotne. Charakterystyczny wygląd tych grzybów nie pozwala pomylić ich z żadnymi innymi. Mają kruchy, delikatny miąższ o intensywnym aromacie i delikatnym smaku, więc doskonale nadają się do suszenia.

Okazuje się, że nie wszystkie muchomory są trujące. Jadalnym przedstawicielem jest muchomor cesarski. I chociaż rzadko go można spotkać w polskich lasach, to jednak warto rozglądać się za nim głównie w rejonach południowej Polski, na obszarach powyżej Warszawy, Łodzi lub Poznania oraz w obrębie Białegostoku. Rośnie w widnych, starych lasach dębowych lub bukowych. Wyglądem przypomina muchomora czerwonego, ale w przeciwieństwie do niego nie ma na kapeluszu kropek i jest koloru pomarańczowego. Docenia się go za wybitne walory smakowe.

Osadzone na białych trzonkach kapelusze w formie spiczastych gąbek z dużymi pęcherzykami to smardze jadalne. Rosną na łąkach, w lasach liściastych i mieszanych w kwietniu i w maju. Są jadalne dopiero po obróbce termicznej np. usmażeniu na maśle. Ich miąższ jest delikatny, bardzo smaczny i ma przyjemny zapach.

Na uszkodzonych bukach i dębach można poszukać soplówki jeżowatej. To bardzo rzadki i zadziwiający swym wyglądem grzyb. Przypomina pompon lub zwisające sopelki w białym kolorze. Jest grzybem jadalnym, ale w Polsce znajduje się pod ochroną. Ma delikatny zapach i smak. Można go spożywać na surowo lub po obróbce termicznej. Ci, którzy spróbowali soplówki jeżowatej, twierdzą, że smakuje jak owoce morza.

Od maja do września warto bacznie obserwować pnie starych dębów, topoli, drzew owocowych i robinii akacjowych. Intensywnie żółte i przylegające do nich grzyby to żółciaki siarkowe. Są smacznymi grzybami jadalnymi, które rosną obficie na pniu. Można je przygotować na wiele sposobów - od usmażenia po marynowanie.

Trochę przypomina białe robaczki, a nawet larwy, które wyrastają w skupisku z ziemi. Goździeniec robakowaty ma bardzo kruchą konsystencję. Doceniany za swoją chrupkość i słodkawy posmak stanowi doskonały dodatek do ozdabiania potraw lub do sałatek.

Kształtem przypomina uroczy kwiatek - ma cieniutki, twardy i czerwonawy trzonek oraz kremowy, lekko falowany kapelusz. Rośnie w lasach sosnowych lub świerkowych wszędzie tam, gdzie nie ma runa leśnego. Twardzioszek czosnkowy, jak sama nazwa wskazuje, ma aromat i smak czosnku, więc idealnie nadaje się do przygotowywania pysznych sosów.

Podczas zbierania darów lasu pamiętaj, żeby do koszyka wkładać tylko te, co do których masz pewność, że są jadalne. Jeśli się wahasz, lepiej tylko na nie popatrz lub sprawdź swoje podejrzenia w atlasie grzybów.