Wodorosty

Wodorosty to organizmy beztkankowe. Ich wielokomórkowe plechy mogą mieć pokrój nitkowaty, krzaczasty, liściokształtny lub krzaczasty. Największe wodorosty to glony z gatunku wielkomorszczynów gruszkonośnych (Macrocystis pyrifera), które mogą mieć nawet 60 m długości. 

Te rośliny wodne mają zróżnicowaną budowę anatomiczną. W zależności od gatunku mogą mieć pęcherze pławne, plechy jedno lub wielorzędowe oraz okółki, kauloid lub ryzoidy. Występują w wielu kolorach. Wodorosty są zielone, brunatne, ale też czerwone, fioletowe i zielononiebieskie.

Wyglądają jak miękkie, puszyste kłębki. To wodorosty o bardzo zróżnicowanej budowie plechy. Może być ona rozgałęziona i nitkowata, a także parenchymatyczna. W Polsce żyje 50 gatunków brunatnic, z czego aż 40 to gatunki słonowodne.

To czerwonawe lub czarne kępki. Mają zastosowanie w przemyśle farmaceutycznym, cukierniczym oraz w laboratoriach mikrobiologicznych.

To słonowodne zielenice o bardzo zróżnicowanej, zależnej od ich gatunku budowie. Niektóre z nich są wykorzystywane w kuchni i znane pod nazwą sałaty morskiej. 

Mogą mieć od kilku centymetrów do 1 m długości. Swoim wyglądem przypominają skrzyp polny. Ich plecha jest inkrustowana węglanem wapnia, krucha i szara. Większość gatunków z rzędu ramienicowców to rośliny słodkowodne, jednak znoszą one również niewielkie zasolenie.

W Polsce od 2004 ochroną objęto morszczyny pęcherzykowate (Fucus vesiculosus) i widliki zaostrzone (Furcellaria lumbricalis). Ich liczebność drastycznie spadła, gdyż były one wykorzystywane na potrzeby przemysłu spożywczego – produkowano z nich substancje żelujące. 

Wodorostom zagrażają również sztormy (dochodzi wtedy do wyrywania ich plech), a także efekt El Niño. Powoduje on podwyższanie temperatury w oceanach, tworząc niesprzyjające warunki do rozwoju brunatnic. 

Lasy wodorostów to schronienie i źródło pokarmu dla ryb. Zniknięcie glonów groziłoby wymarciem podwodnej fauny, a także ptaków rybożernych.