Węgorz

Węgorze występują praktycznie w całej Europie, a także Azji Mniejszej oraz północnej części Afryki. Lubią ciepłe wody oraz mocno zarośnięte zbiorniki z mulistym dnem. Można je spotkać również w kamienistych rzekach o wartkim nurcie.

Węgorz prowadzi nocny tryb życia. Odżywia się głównie bezkręgowcami, drobnymi rybami, a także rakami w okresie wylinki. Jest w stanie połknąć swoją zdobycz. Żyje w wodzie, ale w trakcie wędrówki może przemieszczać się także po wilgotnym podłożu pokrytym mchem i trawą.

Dyfuzja gazów przez skórę pozwala przetrwać poza zbiornikiem wodnym przez maksymalnie dwa dni. 

Ryba ta żyje przy dnie, a zimy spędza zakopana w mule. Zanim osiągnie dojrzałość płciową, przebywa w wodach śródlądowych. Samice wybierają obszary w głębi lądu, natomiast samce bytują w pobliżu słonych wód. Ten gatunek odbywa wędrówki katadromiczne do morza. 

Krew węgorza zawiera ichtiotoksynę. Jest to substancja niebezpieczna dla ssaków. Jej działanie można porównać do jadu węży. Powoduje skurcze mięśni, a także porażenie pracy płuc oraz serca. Wpływa na przyspieszone rozpadanie się czerwonych krwinek, co wywołuje problemy z krzepliwością krwi. Toksyna traci te właściwości w temperaturze wynoszącej co najmniej 58°C. 

Wędrówki rozrodcze do morza odbywają się od początku lata do późnej jesieni – zawsze cztery dni po pełni księżyca. Miejscem migracji ryb są wschodnie wody Atlantyku. Tarło odbywa się w Morzu Sargassowym znajdującym się w pobliżu Wysp Bermudzkich. Po jego zakończeniu dorosłe osobniki giną. Larwy węgorzy to leptocefale. Są płaskie i przezroczyste. Prądy morskie unoszą je ku wybrzeżom Europy. Podróż zajmuje około od 1,5 roku do 3 lat. Larwy osiągają długość do 7,5 cm. Do rzek śródlądowych dostają się najczęściej u wybrzeży Francji i Wielkiej Brytanii. Następnie wędrują dalej, także do Bałtyku, a później do Wisły.

Węgorze swoim wyglądem przypominają węże. Mają długie i walcowate ciała pokryte grubą warstwą śluzu. Ich grzbiety są zielonobrązowe lub szarobrązowe. Brzuchy mają żółty lub srebrny odcień. Łuski węgorzy są bardzo drobne i ukryte w skórze.

Samice mogą mieć nawet 2 m długości i ważyć do 9 kg. Samce są mniejsze, a długość ich ciał to około 40-70 cm. W otworach gębowych znajduje się kilka rzędów ostrych zębów. Płetwy grzbietowe, odbytowe oraz ogonowe u tych ryb są ze sobą połączone. Nie mają one płetw brzusznych. Ze względu na bardzo słaby wzrok kierują się przede wszystkim węchem. Osobniki wędrujące na tarło mają znacząco powiększone oczy. Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 4-9 lat, a samice po 9-10 latach, ale bardzo często zdarza się, że ma to miejsce zdecydowanie później.

Jest to gatunek krytycznie zagrożony wymarciem. W porównaniu do lat 70. XX wieku jego liczebność spadła o 90%. Od czerwca 2007 roku węgorze są objęte ochroną wynikającą z konwencji waszyngtońskiej. Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest nadmierny połów, a także zanieczyszczenie wód. Węgorze są także narażone na pasożyta Anguillicola crassus, który atakuje pęcherz pławny. W wyniku choroby nie mogą one dopłynąć na tarło i się rozmnożyć. 

Zgodnie z rozporządzeniem wprowadzonym w 2010 roku wymiar ochronny tego gatunku wynosi do 50 cm w wodach morskich oraz słodkich. Sieci rybackie używane do połowu węgorzy muszą mieć co najmniej 20 mm szerokości.