Nikt wcześniej o tym nie pomyślał. Śpiew wielorybów skrywa wielką tajemnicę
Około 8 000-12 000 gatunków humbaków z północnego Pacyfiku odwiedza sezonowo płytkie wody Wysp Hawajskich w celu rozmnażania się. W tym czasie dojrzałe samce wydają skomplikowany pokaz akustyczny zwany "śpiewem", który staje się dominującym źródłem podwodnego dźwięku otoczenia w okresie od grudnia do kwietnia.
Pomimo dziesięcioleci badań wiele pytań dotyczących zachowania i śpiewu humbaków pozostaje bez odpowiedzi. Nowe badania ujawniły codzienny schemat, zgodnie z którym wieloryby w ciągu dnia oddalają się ze śpiewem na głębsze wody, a wieczorem wracają do pobliskiego brzegu.
Badaniami kierował Uniwersytet Hawajski we współpracy z Narodowym Rezerwatem Morskim Humbaków na Wyspach Hawajskich NOAA, opublikowano je w Royal Society Open Science.
Dlaczego humbaki migrują, żeby śpiewać? Proste wyjaśnienie
Anke Kügler, główna autorka badania, która była doktorantką w programie dla absolwentów biologii morskiej na UH Mānoa na Uniwersytecie Kalifornijskim wyjaśniła, że humbaki próbują w ten sposób zmniejszyć ryzyko zagłuszenia ich śpiewu w pobliżu brzegu, gdzie jest wiele wielorybów. O zachodzie Słońca z kolei zbliżają się do brzegu najprawdopodobniej po to, żeby uniknąć wieczornego chóru innych zwierząt na głębszych wodach.
Ten dynamiczny ruch śpiewaków z lądu na morze może mieć na celu zwiększenie efektywności akustycznych pokazów wielorybów, tak aby inne wieloryby usłyszały ich śpiew.
Uważa się, że śpiew humbaka odgrywa ważną rolę w ich życiu. Nowe odkrycia podkreślają znaczenie, jakie dla śpiewaków płci męskiej ma środowisko pełne akustycznego zamieszania. Dotychczas badania koncentrowały się na obawach związanych z hałasem pochodzenia antropogenicznego, czyli w wyniku działalności człowieka. Przeoczono więc wpływ hałasu pochodzenia naturalnego, łącznie z tym, kiedy jeden wieloryb zagłusza śpiew innego osobnika, jak zaznaczyła Anke Kügler.
Humbaki mają na Hawajach znaczenie ekologiczne, gospodarcze i kulturowe, a ich śpiew jest ikoną na całym świecie.
"Naszym wspólnym kuleana (obowiązkiem - red.) jest bycie zarządcami koholā (humbaków - red.)" - powiedział Lammers. "Ta i przyszłe prace przyczyniają się do realizacji planu zarządzania rezerwatem poprzez opracowanie i wdrożenie kluczowych badań nad humbakami i ich siedliskami, aby pomóc w utrzymaniu zdrowej, zrównoważonej populacji".
Literatura: Anke Kügler et al, Diel spatio-temporal patterns of humpback whale singing on a high-density breeding ground, Royal Society Open Science (2024). DOI: 10.1098/rsos.230279
