9,5 tys. lat temu psy zaprzęgowe były kluczowe dla przetrwania ludzi
Z genomu uzyskanego ze skamieniałości psiej szczęki sprzed 9,5 tys. lat w Żochowie (Nowa Syberia, Rosja) grupa naukowców odkryła, że przodek dzisiejszych psów zaprzęgowych pojawił się na początku holocenu na Syberii, azjatyckiej Arktyce.
Wyniki badań opierają się na analizie genomowej 10 obecnych psów zaprzęgowych i skamieniałości wilka sprzed 30 tys. lat znalezionej na Syberii.
Opublikowane w czasopiśmie naukowym Science badanie wykazało duże podobieństwo genetyczne między psem znalezionym w Żochowie a współczesnymi psami zaprzęgowymi - rodzimą rasą używaną do polowań w zaprzęgu przez dzisiejszych Eskimosów.
Wyniki sugerują, że połączenie psów przystosowanych do lodowatego klimatu z rozwojem zaprzęgów ułatwiło ludziom utrzymanie się pod koniec plejstocenu w Arktyce.
Pomimo dziesięcioleci badań nad najlepszym przyjacielem człowieka, nadal nie ma naukowego konsensusu co do tego, kiedy i jak psy zostały po raz pierwszy udomowione.
Badanie IBE z 2014 roku wykazało, że wilki i psy wyewoluowały z linii wilków, która zniknęła około 15 tys. lat temu.
- mówią autorzy badania, które obecnie przeprowadziło badanie genomiczne, które pozwoliło pogłębić Pochodzenie i wczesne udomowienie psów zaprzęgowych.
Te nowe badania potwierdziły również, że w pewnym momencie psy pociągowe krzyżowały się z populacją wilków, które ostatecznie wyginęły.
Zespół badawczy zidentyfikował gen TRPC4, odpowiedzialny za wrażliwość na temperaturę, który zaobserwowano również u mamutów przystosowanych do zimna. Innym wysoce zróżnicowanym genem u psów zaprzęgowych jest gen CACNA1A, zaangażowany w adaptację do niedotlenienia, z możliwą korzystną rolą dla aktywności fizycznej w Arktyce.
Jeśli chodzi o podobieństwa w diecie, analiza genomu ujawnia, że "ani pies z Żochowa, ani współczesne psy pociągowe nie wykazują genetycznych adaptacji do diety skrobiowej, podobnie jak wiele innych ras psów przystosowanych do społeczeństw rolniczych".
Badanie potwierdziło, że psy zaprzęgowe pochodzą z północno-wschodniej części azjatyckiej Arktyki sprzed 9,5 tys lat, gdzie pojawiła się tradycja używania psów do ciągnięcia zaprzęgów w przemieszczeniach do 1,5 tys. km.
Odkrycia sugerują zatem, że sanki były wielką zaletą dla transportu niezbędnych zasobów na duże odległości, niezbędnych do przetrwania społeczności w północno-wschodniej części azjatyckiej Arktyki na początku holocenu.
Psy przystosowały się do stylu życia ludzi w Arktyce i prawdopodobnie były niezbędne do wykonywania zadań, takich jak polowanie i dostarczanie żywności społeczności.
Ponadto informacje dostarczone przez te badania są kluczowe dla ochrony psów zaprzęgowych, dziś zagrożonych wyginięciem, mimo że są jedną z najstarszych linii psowatych, które dotarły dzisiaj.
