Mamy o 400 proc. więcej ubrań niż 20 lat temu. Wcale ich nie potrzebujemy

Branża modowa znajduje się zaraz po paliwowej, jeśli chodzi o zanieczyszczanie powietrza. Przemysł modowy znajduje się też w ścisłej czołówce, jeżeli chodzi o generowanie dwutlenku węgla. Jest odpowiedzialny za produkcję od 8 do 10 proc. emisji gazów cieplarnianych. 

Ponadto przemysł modowy odpowiada także za 20 proc. światowych zanieczyszczeń wody. Do wód trafiają miliony włókien z postprodukcji odzieży. Szacuje się, że wyprodukowanie jednego T-shirta pochłania około 3000 l wody, czyli tyle ile dorosły człowiek wypija w ciągu dwóch i pół roku.  Z kolei wyprodukowanie jednej pary dżinsów kosztuje 11 tys. litrów wody.

Głównym grzechem branży modowej jest nadprodukcja. Blisko 1/3 wyprodukowanych ubrań nigdy nie zostanie sprzedana. Często trafiają od razu do utylizacji - są to np. ubrania źle wykrojone. Co minutę jest wyrzucana jedna ciężarówka ubrań, a to blisko 90 milionów ton ubrań.

Ponadto tzw. szybka moda zagraża zrównoważonemu przemysłowi modowemu. Rozwój przemysłu odzieżowego spowodował, że moda stała się szybka, tania i dostępna dla każdego. Produkuje się ilość ubrań znacznie przewyższającą popyt. Niejednokrotnie mamy do czynienia np. z jednym modelem sukienki w kilku, a nawet kilkunastu wariantach kolorystycznych. Mamy o 400 proc. więcej ubrań niż 20 lat temu.

Blisko 2/3 ubrań jest zrobionych z ropy naftowej. Poliester czy poliamid to materiały wytworzone na jej bazie. Należy pamiętać, że skóra jest jak gąbka i wchłania wszystkie substancje chemiczne, które wydzielają się podczas uprawiania sportu, noszenia i wzrostu temperatury. Wydzielają się one z ubrań, które nosimy, a potem przenikają do naszego ciała. Między innymi w taki sposób dostaje się do naszego ciała mikroplastik.

W krajach Unii Europejskiej są dokładne wytyczne co do ilości chemii w ubraniach i jest to ściśle kontrolowane. W krajach rozwijających się nie ma takiego rozporządzenia, nie ma takiej wytycznych, więc mamy w ubraniach całą tablicę Mendelejewa.

Jednym z głównych kłamstw dotyczących ekościemy stosowanej w branży modowej jest  tzw. poliester z recyklingu. Koszulka zrobiona z butelki wcale nie jest eko. Owszem, można taką zrobić, ale nie da się uszyć ponownie koszulki z włókna poliestrowego pozyskanego z recyklingu.

Kolejnym przykładem greenwashingu są tak zwane “ekometki". Zielone metki, które tak naprawdę nic nam nie mówią i są tylko chwytem marketingowym. Producenci na papierowych przywieszkach mogą napisać dosłownie wszystko. Warto jednak zapoznawać się z tym co znajduje się na wewnętrznej metce - te informacje zawsze muszą być zgodne z prawdą. 

Jeśli nie chcemy dać się oszukać to zwracajmy uwagę na certyfikaty. Wśród najważniejszych certyfikatów znajdują się Fairtrade, Oeko-tex czy GOTS - Global Organic Textile Standard. 

Od producenta powinniśmy oczekiwać przede wszystkim odpowiedzialnego procesu produkcyjnego.