Jakie węże można hodować w domu? Na niektóre trzeba mieć papiery

W Polsce można hodować w domu węże, choć w przypadku niektórych trzeba spełnić szereg warunków.Do najpopularniejszych, domowych gatunków tych gadów należą:

Wąż zbożowy

To niewielki wąż o długości 180 – 120 cm i wadze do kilograma. Ma łagodne usposobienie i niewielkie wymagania, dlatego jest polecany nawet początkującym hodowcom. W naturze żyje w środkowych Stanach, nie wymaga więc zapewnienia tropikalnych warunków. Żywi się małymi gryzoniami, w Polsce głównie mrożonymi i martwymi zwierzętami karmowymi. Wąż zbożowy to około 600 różnych odmian różniących się kolorytem lub wielkością, jest więc w czym wybierać.

Pyton

Pyton to wąż najczęściej hodowany w domach na całym świecie. Obejmuje 40 gatunków, jednak domowej hodowli najczęściej wybierany jest pyton królewski, ze względu na swe niewielkie, jak na pytona, rozmiary. Jego długość to 150 cm, a waga może dochodzić do 2 kg u samców i do 5 u samic. Ten wąż potrzebuje większego terrarium i gałęzi to wspinania, bo w naturze żyje głównie na drzewach Ameryki, Afryki i Australii. Żywi się średnimi gryzoniami. Do hodowli w domu nadaje się również pyton dywanowy i birmański czy wyjątkowo piękny pyton zielony.

Wąż boa

Ten wąż jest dość sporych rozmiarów. Najpopularniejszy gatunek hodowlany, boa cesarski, zwany boa dusicielem, osiąga do trzech metrów długości i waży do 10 kilogramów. Naturalnie zamieszkuje Amerykę Środkową i Południową. Dlatego wymaga dużego terrarium o temperaturze do 31 stopni Celsjusza, a nocą do 20 stopni i sporej wilgotności. Jego terrarium powinno mieć różne strefy temperaturowe, dlatego polecany jest bardziej doświadczonym hodowcom. Młode osobniki bywają agresywne, ale z czasem ich charakter łagodnieje. Boa żywi się gryzoniami i ptakami, w Polsce dostępnymi w formie mrożonek.

Wąż amurski

To kolejny wąż, który nadaje się do hodowli w domu nawet dla początkujących. Nie jest wymagający, a maksymalna długość, jaką osiąga, to 180 cm. Naturalnie spotykany w Mongolii i na Syberii, w terrarium powinien mieć basen, w którym uwielbia się moczyć. Wąż amurski, nazywany też połozem amurskim, żywi się gryzoniami, których potrafi pochłonąć kilkanaście na jeden posiłek. Z tego powodu jego terrarium wymaga regularnego czyszczenia. Ma ciekawe, czarno-żółte ubarwienie.

Wąż trawny

Ten niewielki, niegroźny wąż nazwą swą zawdzięcza jaskrawozielonemu ubarwieniu, które lekko opalizuje. Dzięki temu stanowi doskonały kamuflaż wśród zieleni południowych i wschodnich terenów USA. Ma smukłą budowę i żyje głównie na drzewach, choć polować woli na ziemi. Jego terrarium będzie więc wymagało obecności gałęzi, choć nie musi być duże. Wąż trawny zwany jest w Polsce świerszczożerem, co oddaje charakter jego diety. Żywi się drobnymi bezkręgowcami i stawonogami. Atrakcją jest też fakt, że prowadzi dzienny tryb życia.

Posiadanie węża wiąże się z pewnymi obowiązkami. Nie chodzi tu jedynie o zapewnienie mu odpowiednich warunków do życia, co bywa kosztowne. Gatunki węży należące do dusicieli, czyli boa i pytony, są chronione. W związku z tym ich posiadanie wiąże się z koniecznością dopełnienia pewnych formalności. Każdy z takich węży powinien posiadać stosowne dokumenty (CITES) i na ich podstawie właściciel powinien rejestrować dusiciele w odpowiednim do miejsca zamieszkania Urzędzie Miasta. Jeśli gady z tych gatunków się rozmnożą, hodowca powinien to zgłosić w powiatowym inspektoracie weterynarii, który każdemu młodemu osobnikowi wystawi wymagane dokumenty. Takich formalności nie wymaga posiadanie węża zbożowego czy trawnego, należących do tak zwanych węży właściwych.

Historie o wężach, które rozumieją ludzkie słowa i przybiegają na wołanie, można włożyć między bajki. Gady nie mają emocji w naszym rozumieniu, nie ucieszą się na nasz widok. Liczymy się dla nich tylko jako podajniki jedzenia. Nie wiadomo nawet, czy lubią ludzki dotyk. To zresztą specyfika zwierząt terraryjnych - są raczej do podziwiania, niż do wspólnych zabaw.

W przypadku węży nie należy ich brać na ręce w czasie wylinki lub w sytuacji, kiedy są zestresowane. Nie tylko jest to dla nich niekomfortowe, ale może się skończyć bolesnym pokąsaniem właściciela. Gad oswoi się z czasem z widokiem ludzkich dłoni, szczególnie, że będą się mu one kojarzyły z dostarczaniem pożywienia. W przypadku syczenia, należy natychmiast wycofać rękę. Jeśli chcesz głaskać swojego pupila, rób to zawsze w kierunku od głowy do ogona. Choć żaden naukowiec nie da głowy, że jest to dla niego przyjemne.

Niektóre gatunki węży są uznane niebezpieczne dla życia i zdrowia ludzi. Ich hodowla wymaga nie tylko rejestracji, ale również stworzenia specjalnych warunków, które zapobiegną nieszczęśliwym wypadkom. Reguluje je rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 3 sierpnia 2011 roku. Dzieli ono gatunki niebezpieczne na dwie kategorie, w których pierwsza określa zwierzęta szczególnie niebezpieczne, a druga pozostałe.

Pomieszczenia dla takich węży powinny mieć podwójne zabezpieczenia: wewnętrzne i zewnętrzne. Oznacza to, że terraria muszą być zamykane w sposób, który uniemożliwi zwierzęciu ucieczkę, a człowiekowi przypadkowe otwarcie. Ponadto powinny znajdować się w zamykanych i uszczelnionych pomieszczeniach. Na terrarium z niebezpiecznym wężem właściciel ma obowiązek umieścić tabliczkę z napisem "Uwaga! Zwierzę niebezpieczne dla życia i zdrowia ludzi" oraz instrukcję postępowania w przypadku ucieczki lub ukąszenia przez gada. W pobliżu powinien znajdować się też sprzęt do odławiania zwierzęcia.

Lista gatunków węży, które są uznawane za niebezpieczne dla zdrowia i życia ludzi została jest również regulowana wyżej wymienionym rozporządzeniem. Obejmuje ona ponad sto gatunków, wśród których znajduje się wiele odmian grzechotników, żmii, kobr i węży morskich. Hodowla tych zwierząt musi być zarejesrtowana i ściśle kontrolowana.