Puchacz

Puchacz występuje w Europie i Azji, m.in. na północy Iranu, Indii i Wietnamu. Żyje w całej Polsce z wyjątkiem centralnej części kraju. Jego największe skupiska notuje się na Lubelszczyźnie, w Kotlinie Biebrzańskiej, na Ziemi Kłodzkiej i na Pomorzu. 

Puchacz preferuje tereny skaliste, gdzie tworzy gniazda na grupach skał lub na pojedynczych skałach i stromych stokach. Do gniazdowania wybiera miejsca sąsiadujące ze zbiornikami wodnymi i oddalone od osiedli ludzkich. 

Puchacz to gatunek osiadły, który prowadzi nocny tryb życia. Latem, gdy noce są krótkie, zdarza mu się polować również za dnia. Zazwyczaj jednak na łowy wyrusza po zmierzchu, a po wschodzie słońca odpoczywa na drzewach i w zagłębieniach skalnych. Jest dość płochliwy i wrażliwy na obecność człowieka. 

Dorosłe ptaki łączą się w pary i przez cały rok przebywają niedaleko miejsca lęgowego. Są silnie terytorialne i przemieszczają się w pobliżu gniazda w poszukiwaniu pokarmu. Polują na inne zwierzęta dostępne w siedlisku, m.in. jeże, krety, wiewiórki czy króliki. W ich diecie pojawiają się także inne ptaki — kruki, wrony czy kaczki. Żywią się również myszami, szczurami, łasicami czy kotami, a także padliną. 

Łowy puchacza odbywają się na obszarze otwartym lub rzadko zalesionym. Ważne, aby ptak mógł swobodnie przemieszczać się pomiędzy drzewami. W czasie patrolowania drapieżnik nisko lata nad ziemią lub czatuje na skraju polany. Często przysiada np. na samotnych drzewach czy kopach siana i obserwuje otoczenie.

Puchacze gniazdują na półkach skalnych oraz w starych gniazdach ptaków drapieżnych lub bociana czarnego. Czasem gniazdują też na ziemi, wygrzebując płytką nieckę, która z czasem wypełnia się miękkim materiałem z wypluwek i resztek pożywienia. Samica składa od 2 do 4 białych jaj o kształcie zbliżonym do kuli. Wysiaduje je od 34 do 36 dni. Po wykluciu młode pozostają w gnieździe jeszcze przez 55 dni. Następnie opuszczają je, jednak pozostają pod opieką samca i samicy jeszcze przez kolejne 100 dni. 

Puchacz zwyczajny to gatunek z rodziny puszczykowatych uznawany za jedną z największych sów na świecie. 

Długość ciała osobników określa się na 70 cm, a rozpiętość ich skrzydeł na 155-180 cm. Masa samców nie przekracza 2,8 kg, a samic — waha się od 2 do 4 kg. Przedstawiciele gatunku mają duże oczy o pomarańczowych lub żółtych tęczówkach. 

Na ich głowie znajdują się wyraźnie zarysowane „uszy” (pęczki piór) o długości do 9 cm, które wyrastają przed ukończeniem 4 miesiąca życia. Upierzenie sowy jest utrzymane w odcieniach czerni i brązu, co zapewnia jej łatwość we wtapianiu się w otoczenie. Silne szpony puchacza gwarantują mu łatwość polowania i pozwalają na uśmiercanie ofiar. 

Puchacz zwyczajny podlega w Polsce ścisłej ochronie i wymaga ochrony czynnej. Ponadto od 1 stycznia do 31 lipca ochronie podlega jego miejsce rozrodu w promieniu 500 m, a w pozostałej części roku w promieniu 200 m. Puchacz jest określany jako gatunek narażony na wyginięcie. Na spadek liczebności populacji wpływają czynniki takie jak: