Dziwne hybrydy wielorybów pływają po oceanie. Co się dzieje?
Szok wśród biologów. Naukowcy, badając genomy płetwali błękitnych, odkryli, że ich populacja posiada znaczną ilość „hybrydowego DNA”, co spowodowane jest krzyżowaniem się z finwalami (płetwal zwyczajny). Jak na razie nie wiadomo, czemu tak się dzieje.
partner merytoryczny
Naukowcy przeżyli niemały szok po przebadaniu dziesiątek genomów płetwali błękitnych z północnego Atlantyku. Do zbioru danych dodali również osobniki ze współczesnych i historycznych kolekcji muzealnych.
Analizy ujawniły, że średnio około 35 proc. genomu płetwala błękitnego z Północnego Atlantyku pochodzi od finwali (płetwali zwyczajnych). Do mieszania się DNA dochodzi w wyniku krzyżowania się tych dwóch gatunków. Naukowcy już od dawna wiedzieli, że dochodzi do hybrydyzacji zwierząt płetwali, jednakże nie zdawali sobie sprawy ze skali zjawiska.
Płetwale błękitne mogą osiągnąć długość około 33 metrów, dzięki czemu są to największe znane zwierzęta, które istniały na Ziemi. Ich masa waha się od 113 do 150 ton. Płetwale błękitne wskutek długotrwałego wielorybnictwa zostały zdziesiątkowane. Szacuje się, że we wschodnim basenie północnego Atlantyku żyje jedynie od 4000 do 5000 tych zwierząt (w innych częściach świata również istnieją małoliczne populacje).
Długość ciała płetwala zwyczajnego (finwala) jest mniejsza, aniżeli jego kuzyna i wynosi 26 m, z kolei jego masa wynosi od 60 do 90 ton. Oba gatunki wyodrębniły się na drzewie genealogicznym około 8,35 mln lat temu. Dlatego też naukowców zastanawia, skąd może wynikać duży stopień ich hybrydyzacji.
Hybrydy wielorybów pływają w Atlantyku. Co się dzieje z płetwalami?
Co ciekawe, badania ujawniły jeszcze jeden niezwykły fakt. Okazało się, że powstałe hybrydy są płodne i zdolne do posiadania własnego potomstwa. Kolejnym zaskoczeniem dla badaczy było to, że przepływ genów następuje wyłącznie od płetwali zwyczajnych do płetwali błękitnych. Oznacza to, że DNA płetwali błękitnych jest "rozcieńczane" przez DNA płetwali zwyczajnych, a nie na odwrót.
Genetyk Mark Engstorm z Uniwersytetu w Toronto, współautor badań, stwierdził w rozmowie z Live Science, że nie wiadomo dlaczego dochodzi do tak szerokiej hybrydyzacji. Jednakże sugeruje, że może być to spowodowane przez większą liczbę finwali na północnym Atlantyku aniżeli płetwali błękitnych.
Naukowcy zaznaczają, że jeżeli nadal oba gatunki płetwali będą się ze sobą krzyżować, może wówczas dojść do utraty "części zmienności genetycznej".
Jak piszą specjaliści w swoim artykule naukowym: "Hybrydyzacja płetwali błękitnych z płetwalami zwyczajnymi wydaje się częsta w północnym Atlantyku i należy monitorować przyszłe tempo hybrydyzacji. Chociaż zmienność genetyczna płetwali błękitnych jest duża, jest to prawdopodobnie spowodowane niedawnym pojawieniem się tzw. wąskiego gardła i długim czasem pokoleniowym gatunku, ponieważ potrzeba czasu, aby zobaczyć wpływ redukcji populacji na genomy".
"Jeśli populacja płetwala błękitnego nie wzrośnie w stosunku do obecnego niskiego poziomu, z czasem prawdopodobnie nastąpi zmniejszenie heterozygotyczności" - dodano.
Wyniki badań zostały opublikowane w prestiżowym czasopiśmie naukowym "Conservation Genetics".
