Turyści dokonali niezwykłego odkrycia. Przypadkiem natrafili na skarb
To nie złoto czy diamenty, ale skarb odnaleziony przez parę turystów we Włoszech jest bezcenny. Claudia Steffensen wraz z mężem spacerowała w dolinie Ambrii na północ od Bergamo, gdy zauważyła jasny kamień o dziwnych wzorach. Pokazała znalezisko przyjacielowi, ten zawiadomił naukowców. Ten kamień to sensacja z epoki permu, sprzed 280 milionów lat.
Ważne odkrycia naukowe często bywają dziełem przypadku i sukcesem ludzi, którzy podczas spacerów uważnie patrzą pod nogi. Claudia Steffensen wspomina, że wędrowała z mężem w górach na północ od Bergamo, w dolinie Ambrio. To blisko granicy ze Szwajcarią. Kobieta opowiada, że jej mąż szedł z przodu stromą ścieżką, a ona za nim i starała się uważać, na co stąpa. Patrzyła pod nogi. Zauważyła, że stanęła na dużym kamieniu pokrytym dziwnymi wzorami.
Włoszka mówi na łamach "Corriere della Sera" i "The Guardian", że były to faliste wzory, zupełnie zaskakujące. Miała wrażenie, że stoi na jakiejś płycie z ornamentami. Zaintrygowało ją to, więc zrobiła zdjęcia i wysłała swemu przyjacielowi, który zna się na przyrodzie. On z kolei zawiadomił naukowców, wyczuwając, że to coś dużego. Cristiano Dal Sasso, paleontolog z Muzeum Historii Naturalnej w Mediolanie zorientował się, iż przypadkowo odkryte zostały ślady prehistorycznego życia. Jak się okazało, unikalne w północnych Włoszech.
Dość szybko udało się odsłonić znaleziska zawierające odciski skamieniałych stóp zwierząt podobnych do gadów. Te skały pochodziły sprzed 280 milionów lat, zatem końca paleozoiku. To okres permu, który zaczął się 299 milionów lat temu i 251 milionów lat temu zakończył erę paleozoiczną, czyli erę wielkiego rozwoju życia na Ziemi. Dalej mieliśmy już mezozoik, epokę dinozaurów. Te zaczęły się pojawiać około 235 milionów lat temu, by wkrótce osiągnąć dominację na świecie.
Dinozaury wtedy jeszcze nie istniały. To starsze życie
Znalezisko z północnych Włoch pochodzi zatem z czasów, gdy dinozaury jeszcze nie istniały, ale życie było w rozkwicie. Cristiano Dal Sasso podaje, że odciski stóp świadczą o istnieniu tu sporych zwierząt, osiągających nawet trzy metry długości. Z kolei Lorenzo Marchetti, ichnolog z Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie dodaje na łamach "Guardiana", że ślady są tak dobrze zachowane, że ujawniają „imponujące szczegóły”, takie jak odciski paznokci, pazurów i skóry brzucha niektórych zwierząt. Co więcej, widać także skamieniałe fragmenty roślin, nasion, a nawet odciski kropel deszczu.
To niebywałe i bezcenne znalezisko.
Zwłaszcza że dotyczy permu, kiedy to kończy się potężne zlodowacenie obejmujące półkulę południową, w tym Antarktydę, Afrykę, Australię, Amerykę Południowa i Indie. Lody ustąpiły, zmieniał się klimat, doszło do potężnego ocieplenia. Pod koniec permu dwa wielkie kontynenty - Laurazja z półkuli północnej i Gondwana z półkuli południowej - połączyły się w jeden gigantyczny zwany Pangeą. To zmieniło zupełnie życie na Ziemi, zmieniło środek Pangei w tereny niezdatne albo trudne do przetrwania.
Perm kończyło wielkie wymieranie gatunków, znacznie większe niż to kończące epokę dinozaurów. To tzw. matka wielkich wymierań, która utorowała drogę mezozoikowi i nowym organizmom.
Znalezisko uzyskane dzięki uwadze turystki zostało zaprezentowane w Muzeum Historii Naturalnej w Mediolanie. Znacznie poszerza naszą wiedzę o okresie permskim w Europie. Paradoks, że szczątki z epoki wielkich zmian klimatycznych zostały odsłonięte także przez takie zmiany. To topniejący śnieg i lód wydobyły je na powierzchnię.
