Pożegnanie z pingwinami. Największy gatunek wymrze do końca wieku

To by znaczyło, że największy z pingwinów wymrze jeszcze za życia wielu z nas. Badania na ten temat publikuje "Biological Conservation". Czytamy w nich, że do końca tego stulecia populacja tych ptaków spadnie o 90 proc. Co znaczy, że w ostatniej dekadzie XXI w. pingwin cesarski stanie się zwierzęciem ekstremalnie rzadkim, po czym wymrze. Niektóre prognozy mówią jednak o jeszcze szybszym tempie wymierania tego gatunku.

Pingwiny badał zaawansowany system symulacji Multi-Model Large Ensemble (MMLE), który pozwala stworzyć modele możliwych przyszłych ekosystemów Ziemi.

Trzy zastosowane przez naukowców modele szacowania prawdopodobieństwa wymarcia pingwinów cesarskich uwzględniły rosnącą powoli, acz stabilnie populację od 1950 r., następnie początek spadku w latach 80. Wszystkie modele prowadzą do jednego wniosku, że kulminacja nastąpi około 2100 r. Wtedy pingwin cesarski wyginie, co znaczy że niektórzy z nas mogą dożyć tego smutnego momentu.

Powodem są oczywiście zmiany klimatyczne mocno uderzające w Antarktydę i ściśle związane z nią zwierzęta.

Wśród pingwinów mamy wiele gatunków, które mieszkają poza tym kontynentem, np. w południowej Afryce (pingwin toniec), Australii i Nowej Zelandii (pingwin żółtooki, pingwin mały) czy Ameryce Południowej (pingwin magellański), a pingwin równikowy spotykany jest nawet na równiku i półkuli północnej na wyspach Galapagos.

Jednakże niektóre z nich przystosowały się do ekstremalnych warunków Antarktydy i pingwin cesarski jest jednym z nich. To najlepiej znoszący surowe warunki okolic bieguna południowego ptak świata.

Przodkowie pingwinów pochodzili z cieplejszych okolic Ameryki Południowej czy Nowej Zelandii, ale przystosowali się do życia w ekstremum. Ptaki utraciły zdolność lotu na rzecz rozwinięcia kapitalnych umiejętności pływackich. Życie wśród lodów nie stanowi dla nich problemu, większym wyzwaniem jest życie bez lodu. Pokrywa lodowa Antarktydy się bowiem topi.

Zespół naukowców z Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI) wykonał badania, z których wynika, że pingwiny cesarskie są znacznie bardziej narażone na wymarcie, niż się komukolwiek wydaje.

Utrata lodu i zmiana struktury powłoki lodowej Antarktydy poważnie narusza sposób ich życia, polowania i wychowywania młodych. Pingwiny cesarskie potrzebują płatów lodowych do stabilnego wyprowadzania piskląt.

Profesor Phil Trathan z British Antarctic Survey zauważa, że pingwiny cesarskie są znakomitym wskaźnikiem zmieniających się na Antarktydzie warunków. Jeżeli ich liczba spada, to znaczy, że z najzimniejszym kontynentem świata dzieje się coś złego.

Badanie przeprowadzone przez WHOI pozwala zawczasu zareagować, np. oszacować status ochronny pingwina cesarskiego, który obecnie został zmieniony z LC na NT, zatem z "gatunek mniejszej troski" na "bliski zagrożenia".

Możliwe jednak, że to za mało. Dalej mamy kategorię VU, czyli "gatunek wysokiego ryzyka". Klasyfikuje się tu zwierzęta czy rośliny, u których np. mamy wnioskowaną lub przewidywaną redukcję populacji o 50 proc. w ostatnich 10 latach lub trzech pokoleniach w przypadku gdy przyczyny tej redukcji są odwracalne, znane i ustały, względnie o 30 proc., gdy przyczyny nie ustają.