Kopytne zwierzę stało się wilkiem. Zaczęło zajadać się kośćmi

Naukowcy analizowali zwierzę znane jako Dissacus praenuntius. To gatunek ssaka żyjącego na Ziemi od 66 do 50 mlnlat temu, a zatem mówimy o jednym z pierwszych ssaków jakie opanowały świat po wymarciu dinozaurów i katastrofie sprzed 66 mln lat. Pojawiły się wtedy zwierzęta takie jak on, zaliczane do rzędu Mesonychia. To wymarły rząd ssaków zbliżonych do kopytnych, o podobnych jak one palcach, ale zarazem sylwetką i z czasem - jak się okazuje - upodobaniami przypominające drapieżniki.

O ssakach z rzędu Mesonychia wiemy wciąż mało i nie do końca wiadomo, do czego je przykleić. Ostatni ich przedstawiciel, którym był Mongolestes, wymarł przed 30 mln lat. Zwierzęta zniknęły bezpowrotnie, ale wykopaliska wskazują na jednak ich bliskie koligacje z kopytnymi. Te ssaki były świetnymi biegaczami, ich kończyny były podobne do kończy prakopytnych. Prawdopodobnie podczas marszu spoczywały one płasko na ziemi, zatem zwierzęta były stopochodne. Uzębienie tych zwierząt składało się z trzonowców tworzących pionowe nożyce i ostrza, ale jednak nie miały takich zębów, jakie wytworzyły ssaki drapieżne.

A jednak ich podobieństwo do nich jest duże. Tak duże, że te ssaki niekiedy nazywa się "kopytnymi wilkami". To być może konwergencja, bowiem pokrewieństwo tych zwierząt z późniejszymi ssakami drapieżnymi nie jest jasne. Nie były ich bezpośrednimi przodkami. Jedna z koncepcji na temat tych zwierząt zakładała nawet, że to przodkowie wielorybów i waleni, ale to również wydaje się wątpliwe.

Naukowcy z Uniwersytetu Stanowego New Jersey-Nowy Brunszwik zbadali gatunek Dissacus praenuntius.z Ameryki Północnej i Azji. Miał on rozmiary szakala, wilczą sylwetkę i kończyny ssaka kopytnego. Żył na Ziemi bardzo długo, przez ponad 15 mln lat i naukowcy mówią o sukcesie ewolucyjnym tego gatunku. Możliwe, że chociaż nie był ssakiem drapieżnym, odgrywał w ekosystemie podobną rolę jak obecne wilki, szakale, lisy. 

Nie jest do końca jasne, czy żywiło się to zwierzę. Możliwe, że było wszystkożerne i konsumowało zarówno owoce i części roślin, jak i małe zwierzęta. Badania opublikowane w "Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology" wskazują na to, że 56 mln lat temu doszło na terenie Ameryki Północnej to poważnej zmiany klimatu, którą zwierzę to jednak przetrwało. Nie wymarło wtedy, a dostosowało się do zmian.

Technikę analizy tekstury mikrozużyć zębów zwierzęcia, prześledzenie wgłębień i zadrapań na tych zębach pozwoliły ustalić, że o ile przed globalnym ociepleniem, do jakiego doszło 56 mln lat temu te ssaki zjadały mięso być może upolowanych ofiar, o tyle po zmianach przestawiły się na ogryzanie kości. Ślady na zębach zwierząt z tego okresu są bowiem typowe dla padlinożerców np. hien. To by znaczyło, że w trudnych okolicznościach Dissacus praenuntius stał się oportunistą, bazującym na padlinie i być może wykorzystał światową katastrofę na swoją korzyść. Padało wtedy wiele zwierząt, padliny było w bród i ssak zmienił dietę. Zniknęły mniejsze ofiary, zapewne nieduże ssaki, na które polował. Leżało za to sporo truchła. A ssak ten dobrze biegał, był mobilny i przy ciałach padłych zwierząt zjawiał się pierwszy.

Zdaniem amerykańskich paleontologów, czas gwałtownego ocieplenia przed 56 mln lat trwał około 200 tys. lat. I w tym okresie Dissacus praenuntius oraz inne zwierzęta znalazły się nad przepaścią. Tyle, że on się nad tą przepaścią odnalazł. To z kolei pokazuje, że w chwili tak zasadniczych zmian klimatu można znaleźć sposób na to, by przetrwać. "Musisz być po prostu dobry w tym, co robisz. Nawet w czasach zagłady" - konkludują naukowcy.