Kuna domowa

Kuny domowe występują w strefie klimatu umiarkowanego. Można je spotkać w niemal całej Europie, a także w Azji oraz w stanie Wisconsin w USA. Kuny domowe żyją również w Polsce.

Te zwierzęta z rodziny łasicowatych stanowią gatunek synantropijny. Oznacza to, że przystosowały się do życia w środowisku silnie zmienionym przez człowieka. Dlatego jako miejsce do żerowania i rozrodu wybierają zarówno tereny rolnicze, znajdujące się blisko wody, skraje lasów, jak i w centra dużych miast. 

Kuny domowe to zwierzęta drapieżne. Są aktywne w nocy i to wtedy zdobywają pożywienie. Polują na gryzonie, żaby, zające i owady. Żywią się również ptakami i ich jajami. Ważnym elementem diety kun domowych są także owoce. To zwierzęta, które wyrządzają szkody w gospodarstwach, gdyż chętnie żywią się drobiem.

Kuna domowa może założyć swoje gniazdo w kępach chrustu, przy starych drzewostanach, a nawet w norze innego zwierzęcia. Jednak lubi żyć blisko człowieka. Dlatego jako miejsce kryjówki wybiera często szczeliny w izolacji cieplnej budynków i podbitce dachowej, oraz piwnice i strychy. Zdarza się, że buduje swoje gniazdo pod maską samochodu. 

Drapieżniki te znaczą swój teren kałem i moczem. Do zbliżeń między samcami i samicami kun domowych dochodzi najczęściej w lipcu i sierpniu („dodatkowa” ruja przypada na luty). Ciąża u tych zwierząt trwa długo – do 9 miesięcy. Po tym czasie samica rodzi od 2 do 8 (zazwyczaj 4 lub 5) młodych. Tuż po urodzeniu potomstwo kun jest ślepe, a oczy otwiera dopiero po miesiącu. Matka karmi młode do 3 miesięcy od chwili narodzin. Kuny domowe dojrzałość płciową osiągają w wieku 2 lat. 

Samce kun domowych ważą do 2,5, a samice do 1,5 kg. Długość ciała tych zwierząt wynosi do ok. 50 cm, do czego dochodzi jeszcze ogon mający do 30 cm. Kuny domowe wyróżnia:

Kuny domowe mają status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych – nie są zagrożone wymarciem. Uważa się je za szkodniki. W Polsce jest to zwierzę łowne z wyznaczonym okresem polowań.

Kuny domowe mają swoich naturalnych wrogów. Są to większe od nich drapieżniki. Czyhają na nie wilki, borsuki czy niedźwiedzie. Kuny domowe boją się też psów.