Sroka

Poniedziałek, 22 stycznia 2024 (11:50) Aktualizacja Środa, 26 czerwca 2024 (15:13)

Sroka to ptak z rodziny krukowatych, znany ze swojego charakterystycznego upierzenia, inteligencji i ciekawskiego zachowania. Sroka zwyczajna (Pica pica) występuje w Europie, Azji i północno-zachodniej Afryce.

Sroka Rośliny i zwierzęta - najważniejsze informacje — Sroka. /123RF/PICSEL

Sroka - najważniejsze informacje

Rodzaj:

Pica
Rodzina:

krukowate
Rząd:

wróblowe
Gromada:

ptaki
Typ:

strunowce / kręgowce
Królestwo:

zwierzęta

Sroka to ptak należący do rodziny krukowatych o bardzo charakterystycznym wyglądzie. Występuje na terenie całej Europy (z wyłączeniem obszarów położonych wysoko nad poziomem morza, Islandii i niektórych wysp na Morzu Śródziemnym), w północnej Afryce i w Ameryce Północnej. Osiedla się w pobliżu zabudowań, zarówno w środowisku wiejskim, jak i w centrach dużych miast.

Buduje gniazda w koronach drzew. W Polsce najliczniej występuje w Małopolsce i na Ziemi Lubuskiej.

Co jedzą sroki?

Sroka to gatunek osiadły, który zimuje w miejscu lęgu. Poza sezonem rozrodczym ptaki gromadzą się w stadach składających się z kilkudziesięciu osobników. W powietrzu przemieszczają się raczej pojedynczo. Ich lot określa się jako prostolinijny. Ptaki poruszają skrzydłami głęboko i równo w dość szybkim tempie.

Sroki są wszystkożerne, a skład diety zmienia się wraz z dostępnością pokarmu. Ptaki zjadają m.in.:

owady i larwy owadów;
dżdżownice i jaszczurki;
żaby i inne płazy;
ślimaki;
niewielkie ssaki (myszy i szczury);
jagody i inne owoce;
padlinę i odpadki spożywcze.

Sroki są gatunkiem monogamicznym. Tworzą gniazda o specyficznym kształcie, nieco przypominające kulę. Lepią je z błota i gliny, utwardzając gałązkami i wykładając trawą, liśćmi i sierścią. Ptaki niekiedy znoszą do gniazda różne odpadki. Po złożeniu 4-7 jaj samica wysiaduje je przez 17-19 dni. Młode są gniazdownikami. W czasie pobytu w gnieździe samiec i samica dostarczają im owady, małe ptaki i dżdżownice. Po 18 dniach masa ciała piskląt zbliża się do tej, jaką osiągają dorosłe osobniki.

Jak wygląda sroka?

Sroka to ptak cechujący się smukłą budową ciała i dość charakterystycznym biało-czarnym upierzeniem. Osiąga długość ciała od 40 do 48 cm, z czego 20-30 cm stanowi ogon. Rozpiętość skrzydeł waha się od 52 do 60 cm. Obie płcie wyglądają podobnie, jednak samce są przeważnie nieco większe. Nogi i dziób czarne. Brzuch i boki sroki pokrywa białe upierzenie, a głowę, dziób, skrzydła, ogon, górną część piersi — czarne z lekko metalicznym połyskiem. Tęczówki ptaków określa się jako ciemnobrązowe.

Sroki wydają dość specyficzny odgłos przypominający szorstkie i głośne skrzeczenie. Dźwięki te przeważnie słyszy się w długich seriach. Uznaje się je za okrzyki ostrzegawcze. Śpiew nie jest popularny u srok. Rzadko kiedy można go usłyszeć.

Czy sroki są pod ochroną?

Sroka nie należy do zagrożonych wymarciem, a Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała ją za gatunek najmniejszej troski. W Polsce sroka została objęta częściową ochroną. Według danych Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych w kraju populacja lęgowa sroki w latach 2013-2018 wynosiła ponad 400 tys. par. Liczebność srok uznaje się za stabilną. Mimo to zagrożenie dla ptaków, zwłaszcza na wsiach, stanowi wzrost liczebności drapieżników (jastrzębi, kruków, kun).

Ciekawostki o srokach

Sroki potrafią gromadzić pokarm i czasem zbierają różne przedmioty. Przeważnie są to rzeczy wyróżniające się z otoczenia, np. błyszczące, lub odróżniające się od pozostałych kolorem.
Sroki jako jedyny gatunek w Polsce umieszczają nad gniazdem daszek z kolczastych gałązek.
Sroki mogą przyczyniać się do dużych strat lęgów innych ptaków, m.in. kuropatw i bażantów.
Sroka była przez wiele lat uznawana za ten sam gatunek co sójka.
Przez ciekawość i słabość do błyskotek srokę od często łączono ze skłonnością do kradzieży, plotkowaniem i gadatliwością.
W Chinach srokę uznawano za symbol radości i szczęścia w małżeństwie. W Szkocji zabicie tego biało-czarnego ptaka zwiastowało śmierć dla sprawcy, a na zachodzie Europy uznawano go za oznakę zbliżającego się nieszczęścia.
Mieszkańcy Francji i Niemiec wierzyli, że sroki potrafią ostrzegać ludzi przed znajdującymi się w pobliżu drapieżnikami (np. wilkami czy lisami).