Rumianek

Gdzie rośnie rumianek?

• Ameryce Północnej;
• północnej Afryce; 
• Europie;
• Azji (z wyjątkiem Archipelagu Malajskiego i Indochin).

Jak wygląda rumianek?

• Korzeń: korzeń główny grubszy od innych, palowy. 
• Łodygi: zielne, wzniesione lub podnoszące się, rzadziej płożące. Mogą być rozgałęzione lub nie. Pojedyncze lub jest ich kilka bądź kilkanaście. 
• Liście: skrętoległe, siedzące. Nasada blaszki pochwiasto lub uszkowato obejmuje łodygę. Blaszka o kształcie łopatkowatym do jajowatego, 2- lub 3-krotnie pierzastodzielna, jej końcowe fragmenty są równowąskie lub całobrzegie, często lekko podwinięte. 
• Kwiaty: cechują się charakterystycznym zapachem. Są zgromadzone w koszyczki zebrane pojedynczo na szczytach gałązek. Czasem tworzą luźne kwiatostany złożone, w których szypułki kwiatów wyrastają na różnej wysokości i dorastają mniej więcej do tej samej wysokości. Okrywa kwiatów półkolista do miseczkowatej, osiąga średnicę od 5 do 15 mm. Listki są liczne, na brzegach błoniaste. Tworzą 3-4 rzędy. Kwiaty języczkowate białe, rurkowate żółte. Dno koszyczka puste w środku, mocno wypukłe.

Popularne odmiany rumianku

• rumianek bezpromieniowy (Matricaria discoidea) — to roślina jednoroczna nazywana również maruną, rumiankiem cygańskim i rumiankiem amerykańskim. Rośnie dziko w Ameryce Północnej i na azjatyckim Dalekim Wschodzie. Powszechnie występuje również w Europie, gdzie została sprowadzona w XIX wieku. Można ją spotkać również w niektórych obszarach Afryki i na Nowej Zelandii. W Polsce jest uznawana za epekofita. 
  
  
• rumianek pospolity (Chamomilla recutita) — to roślina jednoroczna o delikatnej, lekko rozgałęzionej u górze łodydze, na której końcu wyrastają koszyczki kwiatów. Osiąga wysokość 10-50 cm. Rośnie jako chwast zarówno na glebach gliniastych, jak i piaszczystych. Można ją spotkać na polach, zboczach gór i nieużytkach rolnych.

Ciekawostki o rumianku

• Słowo „chamomila” (rumianek) wywodzi się od greckich słów „chamos” i „melos”, które po przetłumaczeniu na język polski oznaczają „ziemne jabłko”. Nazwa ta prawdopodobnie ma związek z lekko słodkim, specyficznym zapachem rumianku. 
• Rumianek wraz z innymi ziołami (miętą pieprzową, nagietkiem i szałwią) uprawiano w wiejskich ogródkach już w XIX wieku. 
• Rumianek lekarski cechuje się szerokim zakresem aktywności biologicznej, która wynika z zawartości olejków eterycznych (zwłaszcza α-bisabololu, farnezenu, myrcenu), flawonoidów (m.in. kwercetyny), kwasów fenolowych i polisacharydów śluzowych.
• Koszyczki rumianku pospolitego stanowią surowiec zielarski, który po wysuszeniu wykorzystuje się w zastosowaniach medycznych i kosmetycznych. 
• Naturalne środki lecznicze na bazie kwiatów rumianku zaleca się przyjmować przy zaburzeniach działania układu pokarmowego. Ten naturalny surowiec pomaga łagodzić m.in. wzdęcia, biegunki, niestrawność, zaparcia czy brak apetytu. 
• Preparaty z rumiankiem można stosować w celu zmniejszania nadmiernej nerwowości związanej z nerwicą, bezsennością czy stanami lękowymi.
• Po ziołowe produkty z rumiankiem warto sięgnąć przy zapaleniach pęcherza o różnej etiologii. 
• Maści z rumiankiem rekomenduje się aplikować na dolegliwości skórne — trudno gojące się rany, oparzenia, odleżyny czy owrzodzenia. 
• Kwiaty rumianku bezpromieniowego były wykorzystywane przez ludność rdzenną zachodniej Montany do konserwowania jagód i mięsa.