Bernardyn

Bernardyny pochodzą prawdopodobnie od rzymskich mastifów. U psów, które zawędrowały z Rzymianami w Alpy, wykształciły się nowe, inne cechy. Z czasem mnisi – Bernardyni – zaczęli wykorzystywać je do ochrony schroniska znajdującego się na Wielkiej Przełęczy Św. Bernarda. To właśnie od tego zakonu wzięła się nazwa tej rasy. Bernardyni wykorzystywali te psy również do ratowania mnichów, którzy zagubili się w śnieżnych zaspach.

Pierwszą oficjalną hodowlę tych czworonogów założył Heinrich Schumacher z Hollingen (z miejscowości położonej w pobliżu Berna) w 1867 roku.

Bernardyny to spokojne i opanowane psy, które trudno wyprowadzić z równowagi. Są oddane właścicielom i obdarzają ich bezgraniczną miłością. To czworonogi, które poleca się dla rodzin. Mają przyjazne usposobienie i są bardzo cierpliwe, dlatego uważa się je za doskonałe psy dla dzieci. 

Nie wykazują agresji wobec obcych. Jednak gdy wyczują zagrożenie, alarmują to donośnym szczekaniem. Są odważne, zdeterminowane i czujne, a mimo tego nie mają skłonności do trudnych do przewidzenia, impulsywnych reakcji.

Bernardyny mają doskonałą pamięć i szybko uczą się komend. Poruszają się bez pośpiechu, powoli i nie potrzebują wyjątkowo dużej ilości ruchu. 

Ze względu na swoją wagę nie powinny zbyt często wchodzić po schodach – może to doprowadzić do problemów ze stawami. Dlatego najlepiej będą czuć się w domach z ogrodami. 

Bernardyny to bardzo duże psy, które mogą ważyć nawet ponad 100 kg. Samce osiągają wysokość do 90 cm w kłębie, a samice są tylko odrobinę niższe.

Psy te mają potężną, muskularną sylwetkę i mocny kościec. Ich głowa jest duża i ciężka, a szyja gruba. Średniej wielkości oczy bernardynów mogą być brązowe lub orzechowe. Kończyny tych psów są masywne, a ogon mocny, szeroki, obficie owłosiony i wywinięty ku górze.

Bernardyny dzielą się na długo i krótkowłose. Mają białą sierść z rudymi lub z brązowymi łatami.