Sikorki jedzą tyle, ile same ważą. Co lubią jeść zimą?

Sikorka to całkiem łakomy ptak, który zimą jest częstym gościem w naszym karmniku. Sprawdź, jakie sekrety kryje.

Sikorki to niezwykle łakome ptaki. W okresie zimowym potrafią zjeść one równowartość swojej wagi. Latem żywią się głównie owadami, ich jajami oraz poczwarkami. Szacuje się, że jedna rodzina sikorek w ciągu roku może nawet zjeść 75 kg takiego pokarmu.

W okresie jesienno-zimowym sikorki przerzucają się na pokarm roślinny. Lubią odwiedzać przydomowe karmniki. Jeśli chcemy im dogodzić, możemy umieszczać w nich nasiona słonecznika, prosa, ziarna zbóż oraz rozłupane orzechy. Polubią także słoninę, musimy jednak pamiętać, aby nie była solona.

Okazuje się, że w akcie desperacji mogą nawet stać się agresywne. Naukowcy w ostatnim czasie zaobserwowali na terenie Szwecji, Polski i Węgier pokaleczone hibernujące nietoperze. Sprawcą szkód były głodne sikorki, które atakowały drobne ssaki. Dziobały je w głowę i wyjadały, co się udało.

Sikorki to popularny i wszędobylski gatunek, który jest w Polsce powszechnie znany. W Polsce żyje jej sześć gatunków, które mocno różnią się od siebie wyglądem. Wszystkie są pod ścisłą ochroną gatunkową.

Wspólnym elementem wyglądu sikorek jest drobny rozmiar. Łapy ptaków są zakończone czterema palcami i mają silnie rozwinięte pazury. Sikorki mają niezwykle ostry trójkątny dziób.

Najbardziej znanym gatunkiem sikorki jest sikorka bogatka. Ma charakterystyczne umaszczenie — jej głowa jest czarna z białymi policzka. Ma żółty brzuch, a przez jego środek przebiega czarna pręga. Jej grzbiet jest oliwkowozielony, a nogi ciemnoniebieskie. To największy gatunek sikorki — długość jej ciała może osiągać od 14 do 16 cm.

Ciekawe umaszczenie ma również sikorka modraszka. W zachowaniu i wyglądzie jest podobna do bogatki. Ma jednak większą ilość niebieskiego w upierzeniu. Czubek jej głowy przypomina niebieską czapeczkę. Pomimo tego, że jest mniejsza, modraszka jest jednak najbardziej zadziornym i cwanym gatunkiem sikorki.

Po wyglądzie z łatwością rozpoznamy także sikorkę czubatkę. Na jej głowie znajduje się czub, który w zależności od nastroju ptaka jest podniesiony lub luźno opada. Na głowie czubatki znajduje się czarno-biała szachownica, a od linii oczu wychodzi czarny pasek. Czubatka ma czerwone oczy, kremowy brzuch i jasnobrązowe skrzydła. Gatunek jest dosyć nieufny, a przez to raczej rzadko można ją spotkać w pobliżu człowieka.

Sikorka sosnówka to najmniejszy, ale najszybszy gatunek ptaka. Mają czarne głowy z białymi policzkami i czarnym podbródkiem. Wierzch głowy jest niebieski. Mają czarne skrzydła, na których znajduje się biały pasek. Lubią spędzać czas w koronach wysokich drzew i rzadko zlatują na ziemię.

Czarną głowę ma także sikorka czarnogłówka. Ma białe policzki i czarne podgardle w kształcie niewielkiego kwadratu. Mają jasnobrązowy brzuch i ciemnobrązowy wierzch ciała. Na piórach znajduje się jasna stawka. Czarnogłówka rzadko spotykana jest w miastach i raczej stroni od ludzi.

Do czarnogłówki bardzo podobna jest sikorka uboga. Różnicą, dzięki której można je od siebie odróżnić jest brak czarnego pasa, który występuje na potylicy czarnogłówki.

Ostatnim gatunkiem sikorki, który warto wyróżnić, jest sikorka lazurowa. To gatunek, który na terenie Polski występuje tak rzadko, że nie jest uznawany za stały. Przylatują zwykle zimą, ale w nieregularnym trybie. Sikorka lazurowa ma wyjątkowy kolor upierzenia, który przypomina głęboki lazur. Największe populacje sikorek lazurowych występują na terenie Rosji i Białorusi, jej liczebność jednak maleje.

Sikorki mają wyjątkowy sposób na przetrwanie trudnych warunków. To, że widzimy je zimą, nie oznacza, że są to te same gatunki, które są z nami latem.

Sikorki, które mieszkają latem w Polsce, na zimę odlatują na południe Europy. Natomiast ptaki, które zimą pojawiają się w naszych karmnikach, to osobniki, które przylatują do nas z północy i wschodu.