Tuja szmaragd i tuja brabant na żywopłot. Kiedy i jak je sadzić?

Tuja szmaragd i tuja brabant to popularne odmiany roślin zaliczanych do gatunku żywotnik zachodni (Thuja occidentalis). W naturze żywotnik występuje w południowej Kanadzie i na północnych krańcach Stanów Zjednoczonych. Preferuje obszary położone poniżej 600 m n.p.m., najlepiej zlokalizowane w dolinach rzek. Dobrze czuje się w klimacie chłodnym i wilgotnym, stąd jego wysoka tolerancja na niesprzyjające warunki pogodowe panujące jesienią i zimą na terenie Polski. Nie straszne są mu wysokie mrozy czy zanieczyszczenia powietrza. Dobrze rośnie zarówno na stanowiskach nasłonecznionych, jak i zacienionych. Cechuje się również dużą odpornością na przycinanie.

Wszystkie te cechy gatunku w połączeniu z niewielkimi wymaganiami glebowymi, dużym przyrostem rocznym i łatwością uprawy sprawiają, że żywotnik zachodni stanowi doskonałą odmianę do tworzenia żywopłotu. Tuja szmaragd i tuja brabant to szczególnie cenione odmiany, które dodatkowo charakteryzują ładny pokrój, małe wymagania co do przycinania i atrakcyjny wygląd przez cały rok.

Odległości pomiędzy wsadzanymi w ziemię iglakami należy dopasować do oczekiwanego efektu. Jeśli zależy ci na zwartym żywopłocie bez prześwitów, musisz umieścić poszczególne żywotniki dość blisko siebie. Zachowaj wówczas około 50 cm odstępu między tujami przy odmianie szmaragd oraz 60-80 cm przy odmianie brabant. Gdy jednak chcesz uzyskać nieco mniej gęsty żywopłot, zasadź rośliny w większych odległościach od siebie. Najlepiej, żeby przerwy liczyły od 80 do 100 cm.

Termin sadzenia tui należy dopasować do rodzaju zakupionych sadzonek. Egzemplarze uprawiane w doniczkach cechują się dobrze rozwiniętym systemem korzeniowym, dzięki czemu można sadzić je przez cały okres wegetacyjny (z pominięciem okresu suszy i przymrozków). Z kolei rośliny wykopane z gruntu, charakteryzujące się skróconym systemem korzeniowym, trzeba sadzić wiosną lub jesienią. Pamiętaj, że kluczowe dla zapewnienia tujom odpowiednich warunków jest odpowiednie ułożenie korzeni w dołku lub rowie. Ważne, aby umieścić je w pozycji pionowej.

Tuja szmaragd i tuja brabant należą do tego samego gatunku, przez co mają zbliżone wymagania glebowe. Najlepiej rozwijają się w podłożu o odczynie kwaśnym lub lekko kwaśnym o pH od 4,5 do 5,5. W zbyt kwaśnej lub zbyt zasadowej ziemi tracą możliwość odpowiedniego przyswajania składników odżywczych, co skutkuje np. brązowieniem igieł lub żółknięciem pędów i w efekcie prowadzi do obumarcia rośliny. Duże znaczenie ma również rodzaj gleby. Tuje preferują podłoże piaszczysto-gliniaste, żyzne i wilgotne.

Żywotniki zyskały dużą popularność dzięki stosunkowo wysokiemu przyrostowi rocznemu. W sprzyjających warunkach rośliny te w zaledwie kilka czy kilkanaście lat osiągają wysokość nawet do 5 m. Przyjmuje się, że tuja szmaragd rośnie w ciągu roku około 10-20 cm w górę i 10-20 cm na boki. Z kolei tuja brabant cechuje się szybszym tempem wzrostu. Przez 12 miesięcy może uzyskać przyrost o wartości nawet 50 cm. Na boki rozrasta się wówczas na ok. 30-40 cm.

Tuje brabant i szmaragd uznaje się za mało wymagające odmiany, jednak nie oznacza to, że nie potrzebują one żadnych zabiegów pielęgnacyjnych. Najważniejszym aspektem, o który trzeba zadbać, jest odpowiednie nawadnianie. Zbyt niska wilgotność podłoża uniemożliwia roślinom zmetabolizowanie substancji odżywczych i prowadzi do ich usychania. Duże znaczenie ma również dostarczanie właściwych nawozów mineralnych lub naturalnych, które pomogą zachować odpowiedni poziom kwasowości gleby. Nawożenie najlepiej zaplanować wiosną lub wczesnym latem, aby zapewnić roślinom możliwość zmagazynowania właściwej ilości składników na okres jesienno-zimowy. W przypadku żywotników zaleca się również przycinanie. Skracanie pędów pozwala uzyskać ładny kształt i zachować duży przyrost roślin.