Cis, buk, grab czy laurowiśnia. Co wybrać zamiast tui na żywopłot?
Żywopłot to dobry sposób nie tylko na ogrodzenie swojej posesji, ale także na skorzystanie z zalet roślin, które odgrodzą nas od niechcianych spojrzeń oraz zanieczyszczeń ulicy. Rośliny, które należy wybrać do stworzenia go, powinny szybko rosnąć, być niewymagające oraz przystosowane do cięcia. Które gatunki pozwolą ci na stworzenie gęstego i estetycznego żywopłotu?
- Jednym z najbardziej popularnych krzewów, z których można stworzyć żywopłot, jest tuja. Jej odmiany brabant lub szmaragd nie mają dużych wymagań i są bardzo łatwe w pielęgnacji. Są zimozielone i szybko rosną.
- Mimo że krzew dobrze sobie radzi w polskim klimacie, nie jest rośliną rodzimą. Co można posadzić w formie żywopłotu zamiast niego?
Żywopłot z cisa
Cis to roślina, którą często można spotkać w eleganckich ogrodach i kompozycjach. Rośnie stosunkowo wolno. Jest rośliną wiecznie zieloną, przez co pięknie się prezentuje przez cały rok. Toleruje różne rodzaje nasłonecznienia i różne rodzaje gleby. Idealnie nadaje się na żywopłot przez intensywnie zielone igły oraz gęsty pokrój.
Aby uzyskać ładny i gęsty żywopłot z cisa, warto wybrać odmiany, które mają wyprostowany pokrój, a ich pędy są skierowane prostopadle ku górze. Najczęściej wykorzystuje się do tego cis pospolity i cis pośredni. Zależnie od tego, jak wysoki ma być żywopłot, musimy wybrać gatunki o odpowiedniej sile wzrostowej. Wyróżnia się trzy grupy wymiarowe roślin — karłowe, o średniej sile wzrostu oraz szerokie i duże.
Żywopłot z buka
Do stworzenia żywopłotu z buka nie potrzeba dużo przestrzeni. To potężne drzewo, które można doskonale formować. Dzięki temu, jeśli właściwie poprowadzimy uprawę rośliny, możemy uzyskać całkiem wysoki żywopłot (o wysokości nawet 2-4 m) na powierzchni o szerokości 30-40 cm. Buk zapewni nam odpowiednią osłonę, przez to, że jego pokrój jest gęsty. Dobrze znosi zacienienie oraz zanieczyszczenie w miastach. Dzięki temu doskonale sprawdzi się w miejskich i podmiejskich ogródkach. Można go użyć do oddzielania poszczególnych sfer w ogrodzie lub jako klasyczny żywopłot, odgradzający działkę od ulicy lub sąsiadów.
Główną wadą uprawy żywopłotu z buku jest to, że drzewo posiada całkiem duże wymagania glebowe. Najlepiej rozwija się na żyznych, świeżych glebach gliniastych i gliniasto-piaszczystych o umiarkowanej wilgotności. Nie poradzi sobie na terenach podmokłych i suchych.
Jesienią liście buku zmieniają kolor. W zimie część z nich odpada, część pozostaje na gałęziach. Należy jednak liczyć się z tym, że poza sezonem, buk nie będzie chronił nas tak dobrze, jak latem i wiosną.
Aby mieć pewność, że sadzonka buka poradzi sobie w żywopłocie, warto kupić egzemplarze hodowane specjalnie na ten cel. Takie sadzonki są proste i mają średnią wysokość 60-100 cm. Aby uzyskać optymalny efekt, należy sadzić je gęsto — nawet co 20-25 cm, w jednym rzędzie.
Żywopłot z grabu
Jedną z największych zalet żywopłotu z grabu jest to, że bardzo dobrze znosi cięcie. Można go dowolnie formować bez dużego ryzyka uszkodzenia rośliny. Grab pospolity dobrze sobie radzi w miejscach zacienionych. Lubi gleby żyzne, wilgotne oraz piaszczysto-gliniaste. Bez problemu rozwinie się także na glebach ciężkich i wilgotnych.
Głównym minusem żywopłotu z grabu jest to, że wraz z końcem sezonu, jego liście robią się żółte, a potem brązowieją i część z nich odpada z gałęzi. Grab nie gubi wszystkich liści na zimę. Te, które zostają, przybierają poskręcaną, rudobrązową formę i pełnią funkcję osłaniającą.
Grab w żywopłocie powinien rosnąć w dużym zagęszczeniu. Przez to konkurencja o światło i wodę jest większa niż w przypadku innych roślin. Należy zadbać o regularne i obfite podlewaniu żywopłotu, aby żadna jego część nie zaczęła podupadać na zdrowiu i wyglądzie.
Żywopłot z grabu należy często przycinać. Roślina ma tendencje do tworzenia wielu przyrostów, których należy się regularnie pozbywać, aby formować właściwy kształt żywopłotu.
Laurowiśnia na żywopłot
Laurowiśnia to roślina, która pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego. Przez swoją wyjątkową odporność na niekorzystne warunki atmosferyczne dobrze przyjęła się w Polsce. Cechuje się ciemnozielonymi liśćmi o kształcie przypominających liść laurowy. Mają gładki połysk oraz zielono-żółte unerwienie. Wykształca także owoce, które są niestety trujące. Należy na nie szczególnie uważać, jeśli mamy dzieci lub zwierzęta domowe.
Roślina rośnie do wysokości 2-3 metrów. Dobrze znosi formowanie, dlatego z prostotą utrzymamy ją na pożądanej przez nas wysokości. Jest zimozielona, przez co będziemy mogli cieszyć się jej wyglądem i ochroną przez cały rok.
W zależności od odmiany ma różne preferencje. To, co cechuje każdą z nich, jest tolerancja na szeroki zakres nasłonecznienia — od pełnego cienia pełnego słońca oraz przystosowanie do ciepłych temperatur. Laurowiśnia najlepiej rozwija się na przepuszczalnych, organicznych i żyznych glebach o odczynie obojętnym oraz lekko zasadowym.
Laurowiśnia znosi mrozy do -20 st. C. To oznacza, że najlepiej poradzi sobie w północno-zachodniej, centralnej i zachodniej Polsce. Największym zagrożeniem są dla niej mroźny wiatr oraz susza fizjologiczna, czyli sytuacja, w której roślina nie jest w stanie pobierać wodę z gleby.
Zobacz także:
