Śledź

Śledź atlantycki zamieszkuje wody strefy umiarkowanej oraz chłodnej. Żyje w północnym Atlantyku od Oceanu Arktycznego aż do kanału La Manche oraz Morza Bałtyckiego. W ostatnim akwenie występuje jego podgatunek, czyli śledź bałtycki nazywany sałaką.  

Ryby te żyją w licznych grupach, czyli ławicach. Bytują na głębokości do 250-360 m. Odżywiają się planktonem, a dokładniej drobnymi skorupiakami i larwami ryb. W ciągu dnia pływają niego głębiej, natomiast nocami znajdują się bliżej powierzchni. Bardzo często odbywają wędrówki w celu znalezienia pokarmu.

Śledzie to jedne z najpowszechniej stosowanych w gastronomii ryb morskich. Są znane już od wieków, gdy odkryto możliwość ich długiego przechowywania po wcześniejszym nasoleniu. Śledzie można wędzić, marynować, zamrażać, a także spożywać na surowo. 

Śledzie, zanim osiągną dojrzałość płciową, są nazywane matiasami. Ich mięso jest o wiele delikatniejsze niż u dorosłych osobników. W przypadku odmiany bałtyckiej trwa to do 2-3 roku życia, natomiast u populacji oceanicznej do 5-8 roku. Samica jest w stanie złożyć od 10 000 do 100 000 jaj. Dzięki temu, że ikra jest kleista oraz ciężka, to z łatwością opada na dno zbiornika wodnego i się do niego przykleja. Przeobrażone larwy płyną stadami do płytkich wód przybrzeżnych, gdzie pozostają przez okres 6 miesięcy.

Śledzie płynące w ławicy porozumiewają się ze sobą za pomocą wysokich dźwięków, które są wytwarzane przez pęcherzyk pławny falujący w wodzie. W ten sposób przekazują sobie informacje o położeniu stada. Jedna ławica może liczyć nawet miliardy osobników i zajmować powierzchnię o wielkości 4 km2. 

Ciało śledzia jest bocznie spłaszczone i wrzecionowate. Ryba ta ma średnio 30 cm długości, a maksymalnie 45 cm. Ubarwienie grzbietu jest zielononiebieskie, a boki oraz brzuch są srebrzyste. Śledź niekiedy bywa mylony z podobnym do niego szprotem, jednak u pierwszej z ryb nasada płetwy grzbietowej znajduje się przed nasadą płetw brzusznych. W przypadku szprota budowa ciała jest odwrotna. 

Głowa śledzia jest bezłuska, a w niewielkim otworze gębowym znajduje się dobrze uzębiony lemiesz. Przewód pokarmowy tej ryby jest połączony z pęcherzem pławnym, a także przewodem zlokalizowanym w obrębie odbytu. Ma on ujście na zewnątrz ciała, co ułatwia szybkie wypuszczenie powietrza. 

Linia boczna śledzia jest niewidoczna. Ma on duże powierzchnie skrzelowe oraz wypadające łuski. Sprawia to, że jego ciało jest delikatne oraz podatne na uszkodzenia. Aby zabezpieczyć się przed zagrożeniami czyhającymi w wodzie, tworzy z innymi osobnikami ogromne ławice.