Laurowiśnia

Laurowiśnia pochodzi z rejonu wschodnich Bałkanów i Bliskiego Wschodu, natomiast z Kaukazu wywodzą się jej odmiany mrozoodporne. Obecnie rośnie dziko także w południowej i w zachodniej Europie. 

Laurowiśnia dobrze czuje się zarówno na stanowisku półzacienionym, jak i cienistym. Lubi gleby próchniczne, żyzne i wilgotne.

Laurowiśnia może mieć od 6 do 9 m wysokości. W Polsce najczęściej uprawia się niższe odmiany, które tworzą ogrodowe, ok. 2-metrowe żywopłoty.

Są one ciemnozielone i wyraźnie lśniące. Brzeg blaszki liścia i jej unerwienie mają zielonożółty kolor – są to jednak tylko delikatne, cienkie, jaśniejsze nitki. 

Są długie i drewniejące. Szybko się zagęszczają, dlatego roślina ta jest często wykorzystywana do stworzenia żywopłotu. 

Są małe i drobne. Kwiaty laurowiśni są zebrane w cienkie, podłużne i wzniesione ku górze grona.

Owoce tej rośliny są niejadalne. Znajdują się w nich trujące glikozydy. Są to czerwonoczarne, małe jagody.

Dorasta do 3 m wysokości i 2 m szerokości. Jest najodporniejsza na mróz spośród wszystkich laurowiśni. Ma pachnące kwiaty i liście podobne do liści laurowych. Kwitnie w sierpniu i we wrześniu. Jest podatna na formowanie oraz może być uprawiana jako żywopłot lub drzewko bonsai.

Jest to krzew, który może być również prowadzony jako drzewko. To zimozielona roślina odporna na mrozy. Jej liście są eliptyczne, zaostrzone i skórzaste. Kwitnie od maja do czerwca i pojawiają się na niej wtedy kremowobiałe, delikatne i pachnące kwiaty. Laurowiśnia wschodnia występuje w wielu odmianach, których część jest popularna także w Polsce.

Jej liście mają wyrazistą, żółtą obwódkę. To roślina mrozoodporna, ale mimo tego zaleca się jej okrywanie w najzimniejsze dni w roku. 

Słynie z szybkiego wzrostu – rocznie rośnie ok. 30 cm. Dobrze znosi polski klimat, a w tym lokalne zimy. Z tych laurowiśni często formuje się żywopłoty.

Słynie z zielonych, błyszczących liści, które są nakrapiane żółtymi i białymi, nieregularnymi plamkami. Ma sztywne, wzniesione ku górze pędy dorastające do 1,5 m wysokości.

Szkodnikiem zagrażającym laurowiśni jest motyl wystrój wężowiaczek. Powoduje on minowanie liści – pozostawia na nich brązowe szlaczki, które z czasem wykruszają się, tworząc dziury. Oprócz tego laurowiśnie atakują choroby grzybicze roślin:

By nie dopuścić do chorowania i obumarcia laurowiśni, nie powinno się sadzić ich zbyt blisko siebie. Natomiast zainfekowane liście i pędy należy jak najszybciej usuwać.

Sadząc laurowiśnię, należy wybrać dla niej półcieniste i jednocześnie dobrze osłonięte przed wiatrem miejsce.

Ta roślina najlepiej rośnie w stale wilgotnym podłożu. Nie można doprowadzić do przesuszenia ziemi, dlatego należy podlewać ją często i obficie. By zapobiec utracie wody przez glebę, można ją ściółkować. 

Dla laurowiśni najlepszy jest nawóz organiczny – kompost. Wiosną i wczesnym latem można zasilać ją preparatami mineralnymi.

Żywopłot z laurowiśni przycina się wiosną. Natomiast cięcie roślin prowadzonych jak drzewka lub osobne krzewy przeprowadza się, gdy przekwitną. 

W pierwszym roku po posadzeniu skraca się wszystkie pędy o 1/3 długości. Natomiast rok później ucina się te pędy, które wyrosły z innych. W następnych latach laurowiśnię przycina się, gdy jest taka potrzeba – aby zachować i nadać jej pożądany kształt.