Hiacynt

Liście tej rośliny są mięsiste, równowąskie, błyszczące. Mają zwykle długość do 30 cm – są niemal tak samo wysokie jak sam hiacynt.

Kwiatostan jest okazały i kolorowy. Tworzą go dzwonkowate kwiaty, które mogą być niebieskie, różowe, czerwone, żółte, pomarańczowe, łososiowe, fioletowe lub białe. Jeden okaz zdobi zwykle do 20 kwiatowych dzwonków. To, jak duży jest kwiatostan rośliny, zależy m.in. od wielkości jej cebuli. Kwiaty hiacynta wydzielają wyrazistą, mocną i ciężką woń – dla niektórych zapach ten jest przyjemny, a dla innych uciążliwy.

Hiacynt wschodni to gatunek tej rośliny, który najlepiej czuje się w polskim klimacie. W zależności od odmiany może mieć m.in. niebieskie (‘Blue Jacket’), różowe (‘Pink Pearl’), fioletowe (‘Amethyst) i żółte (‘City of Haarlem’) kwiaty. Na kwiatostan rośliny składa się od 10 do 15 „dzwonków”.

Hiacynt Litwinowa osiąga do 25 cm wysokości. Jego kwiaty mogą mieć odcienie od zielononiebieskiego po liliowoniebieski. Są zebrane w gęste grona. Składa się na nie od 3 do 13 dzwonkowatych kwiatów.

Hiacynt zakaspijski pochodzi z terenów położonych między Turkmenistanem i zachodnim Iranem. Ma mięsiste, podłużne liście i kwiaty zebrane w luźne grona. Kwiatostan hiacynta zakaspijskiego może być błękitny lub jasnoniebieski. 

Podlewanie – ziemia, w której rośnie hiacynt, musi przez cały czas pozostawać wilgotna. Zaleca się, aby podlewać te rośliny raz w tygodniu lub raz na 10 do 14 dni, jeżeli są uprawiane w gruncie. Nawadniając je, nie można moczyć ich cebul – prowadzi to do ich gnicia.

Nawożenie – hiacynty można nawozić aż do momentu, w którym przekwitną – wystarczy jedna dawka nawozu. Nie jest to jednak konieczne w przypadku młodych roślin. Starsze okazy, które nie były przesadzane od kilku lat, nawozi się także jesienią – na przełomie września i października.

Nazwa „hiacynt” pochodzi od imienia księcia Sparty – Hiacynta. Miał on być kochankiem Apollina i obiektem westchnień boga Zefira. Ten drugi zabił księcia z zazdrości. Na grobie Hiacynta wyrosły kwiaty, które dziś nazywa się hiacyntami. Historię tę opisał Owidiusz w „Metamorfozach”

W XVII wieku cebulki hiacyntów kosztowały majątek. 

W Polsce hiacynty zaczęto uprawiać w ogrodach botanicznych i na terenie prywatnych posesji w XIX wieku.

Hiacynt to w tradycji chrześcijańskiej symbol pokory i skruchy.